Ağaç, Liman ve Gemi Şiiri - Batıkan Kaymaz

Ağacın gölgesinde vurdular
Unutmuştum bir şeyleri
Olması gerekenler ya cebimde ya omzumda
Ama unutmuştum bir şeyleri
Unutkanlığımdan vurdular

Gece geyik avına çıkmıştı avcılar
Vurdular...
Tam kalbinden
Gölgesinde uzanıyordum gecenin
Akan kanlar ayaklarımın ucunda
Sonra bir kargaşa apar topar sırtlayıp götürdüler
Beni hiç farketmediler

Yağmurlar ardı temizlendi izler
Ben güneşsiz ağacın gölgesinde
Tanrı beni şirkimden vurdu
Bir elçi, elinde bir ateş
Ya bunun içinden geç
Ya da hatırla dedi
Unutkanlığımdan yaktılar
Ağaç’a dokunmadılar

Bir deli oturdu yanıma
Belinde bir ip
Bak dedi ilerdeki deniz
Orada bir gemi
Binip gideceğim bir gün
Bir gün yetişebilirsem demirini almadan
El sallayacağım sana o limandan
Ne gemi, ne liman yok diyip
İnancından vurdular...

Kalabalıktı etraf
Herkesin ayağının altında bir cinayet
Kimse kimseyi umursamıyorken
Devir bu kadar kötüyken
Kimse kimseyi sevemiyorken, sevmiyorken
Benim üzerime 36’yla bastılar
Umursamadı kimse
Dediler zaten her ayağın altında bir cinayet
Seni de burada kimse bilmez...

Kuşları getirdiler, ağacın penceresine
Eviniz bu dediler, buradasınız artık dediler
Sonra teker teker
Bu ötüş eski bir melodi diyerek
Anlayamadıklarından vurdular
Bir sapan, bir taş
Çocukluğumla vurdular

Ağaç’a dokunmadılar
Ben gölgesinde uzanırken...
Beni tam 12 yerimden
Ekimin başı
Gecenin körü
Vurdular
Unutkanlığımdan!

Ne ağaç vardı aslında
Ne gölgesi
Bir inancım vardı, bir de sen o kadar güzelken
Unutkanlığıma geldi
Ellerin, gözlerin, gülüşün...
Vardı aslında orada bir gemi bir liman
Ona doğru senle el ele koşarken vurdular
Ne sana nede içimde sana büyüttüğüm o ağaça dokunmadılar
Sensiz dünya sürekli unutkanlığıma geldi
Unutkanlığımdan vurdular.