Ağaç Konak Köyüm Şiiri - Feride Bektaş

Benim köyümün çocukları ;
Tütün takmaktır oyunları,
Tütün takılı odalarda;
Yatip kalkmakta çocukları.

Benim köyümün çocukları;
Soğan-ekmektir yedikleri,
Hasta hayvan kesildiğinde;
Yenir; tavuk-inek etleri.

Giysileri kendinden büyük,
Kiminin de kendinden küçük,
Üstü başı hep yırtık sökük
Boyunlar bükük,omuzlar çökük.

Hastaliktan kırılsalar da;
Bırak ağlamayı nazlanmazlar,
Reçete, doktor bilmezseler de;
Yaban bitkisidir ilaçları.

Okul yolu;yokuş, dere,kardir,
Birde beşte aynı sınıftadır.
Asker vakti; " vatan evladı"dir,
Köyümün çocuğuna; "DAĞLI " derler.

Ülkelerini çok severler,
Uğruna canını verirler,
Gözü pek gönlü ganidirler,
Her biri bir miğfersiz asker.

Kerpiçle örülüdür evleri,
Kar'dan çökmek üzere damları,
Bilmez şehri ne de yollari,
Geçit vermiyor sarp kayaları.

Köyümün adıdır AĞAÇKONAK;
Buradan SAKALLI'YA varak,
Ortada ne AĞAÇ var ne de KONAK,
Köyümün derdi yumak yumak...