Ağaç Gölgesinde Uyur Şiiri - Necati Kavlak

Uçsuz bucaksız uzanır bozkır
Ne bir ağaç görülür ne fidan
Uzar gider diz boyu sarı çayır
İçinde At’lar oynar koşar aygır

Kel tepenin üstünde çatal meşe
Meydan okur yaz kış Güneş’e
Hiç kimse gölgesine gelip girmez
Koyu gölgesinde kendi yatar meşe

Ne kapı görünür ne de bacası var
Kireç badanalı koca köhne duvar
Tezek yanar için için tandır içinde
Göz gözü görmez koyu duman var

Üstüne siner ağır is kokusu
İçine doğar yokluk ve açlık korkusu
Bir de kar yağarsa dam başına
O zaman harap halleri doğrusu

Bakınca uzaktan o da beşeri varlık
Sürer gider yöre de ağalık beylik
Her zaman onun dediği dedik
Değeri hiç yok bitmiş insanlık

Kara yazılmış Karayazı’da yazı
Kış gelince buz tutar Aras’ın yüzü
Ne bahar görürsün ne de güzü
Kara bakar insanların kara gözü

Rüzgâr sesiz Hayal denizi durgun
Güneş erken doğacak belki bir gün
Bozkır balta girmemiş orman olacak
Ağaç kendi gölgesinde uykuya dalacak…

Necati Kavlak

Manisa/28.04.2011