Ağaç Gölgesi Şiiri - Bediioğlu Tarkan

Bir çocuk parkında bir ağaca yaslanmış,
Saçları ak elinde baston anılara dalmış,
Gözleri puslu ne dermanı nede yaş kalmış,
Elleri titriyor yüreği sızlıyor baston elinden kaymış,

Küçük bir çocuk yüzünde çizgisi yok pek sevimli,
Eğilmiş bastonu almış vermiş gözleri pek neşeli,
Okşamış çocuğun saçlarını yumuşacık ince telli,
Gözleri kırıştı gülümsedi çocuğa teşekkür misali,

Zaman dedikleri bumuydu anılarla yüzde çizilen çizgiler,
Saf bir çocukken yaşlandıkça geçti iyi kötü tecrübeler,
Koşarsın durmadan taki baston tutmayıncaya eller,
Doğarsın ağlayarak taki sesini kesinceye kum atan kürekler,

Düşünmüş sessizce çökmüş ağacın dibine,
Zaman geçmiş gelmiş ömür yetmişine,
Topraktan başkası kafi gelmez hislerine,
Ne sevgiler acılar umutlar gömüldü yüreğine,

Elinden tutuğu ilk yerdi burası bu ağacın gölgesi,
O zamanlar mahalleden uzaktı burası onların köşesi,
Her yıl burada olurlardı ve yanağında olurdu busesi,
Binalar sardı, park oldu, o öldü, kaldı ağaç gölgesi.