Soluk bir gökyüzünün altında, Bir ağaç duruyor, tek başına. Ölü yapraklar dallarından düşüyor, Soğuk rüzgâr onu sarsıyor. Ağaç, yalnızlığın simgesidir bu ıssız manzarada. Kökleri toprağa sıkıca bağlı, ama ruhu özgür değil ne kadar uğraşsada.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta