Ağaç Şiiri - Bekir Mutlu Gökçesu

Eski evimizin bahçesi;
üç, dört ağaç, bir kaç çiçekten ibaretti,
sahipsiz, kendi halinde, Allah’a emanetti.
Taş yığınları arasında bir çıkıştı,
belki çaresiz bir bakış, kaçıştı.
Bahçenin tam ortasında bir ağaç vardı,
gelir pencereme kadar uzanırdı.
Müdavimi bir çift kumru,
her gün çeşit, çeşit kuşlar uğrardı.
Başkalarını bilmem ama
benim baktığım yerden
benim için önemliydi, farklı bir yaşamdı.
Bilmezdim ne ağacı olduğunu,
bilmezdim o kuşlar nerden gelir, nereye giderdi,
beni ilgilendiren her gün gelmeleriydi.
Ağaç siper, kuşlar coşku, heyecan, aşktı belki,
mutlu olurdum izlerken onları...

Neyse uzatmayalım,
hangi yıldı hatırlamıyorum,
bahar geldi, yaz geldi
ama ağaç çiçek vermedi, yeşermedi.
Neticede ağacı kesmeye karar verdiler
direndim ama beni de dinlemediler.
Bir akşam bakınca penceremden
gördüm ki ağaç gitmişti elden,
eser kalmamıştı kuşlardan, müdavimlerden.
Sıvaları dökük karşı binayı gördüm
ağacın yeller esen yerinden
kapadım pencereyi, çektim perdeleri, çekiş o çekiş...
Başkalarını bilemem ama
o ağaç önemliydi benim için,
benim baktığım yerden.

Ağaç haklıydı, kim bilir neden kurudu?
Adamlar haklıydı, ağaç kurudu kestiler.
Kuşlar haklı olarak çekip gittiler.
Ben de haklıydım, bakışımı, kaçışımı engellediler.
E peki kim haksızdı?
Azcık düşününce onu da buldum kendimce.
Ağaç haksızdı, kurumamalıydı.
Adamlar haksızdı, ağacı kurutmamalıydı.
Ben de haksızdım, sadece baktım ve ona kaçtım,
kökünü, gövdesini, adını bile merak etmedim.

Sonunda ben haksızı pek bulamadım ama
haklıyı buldum galiba; kuşlar ve müdavimler,
onlar tekrar, tekrar geldiler, hep geldiler
fakat konacak, şakıyacak dal bulamayınca
tedirgin, mahzun ve ürkek çekip gittiler...