Ağabey Şiiri - Mehmet Berkay Çabuk

Aşk şiiri yazamayacak kadar sevdadan uzak,
Memlekete kafa yoramayacak kadar bıkmış,
Şunca sıkıntıya rağmen ağlamayacak kadar mağrur,
Bu siyah rengi paletine sabitlemiş dünya için bile
Hayal kuracak kadar ümitli ve bir o kadar sevgi doluyum.
Hali hazırda devam eden gençliğimden sevinçli,
Fakat coğrafyanın bu gençliğe yaptıklarından şikayetçi,
Kısaca Ortadoğu'nun milenyum çocuklarının,
Baskılanmış, yıpratılmış, susmaya yakın sesiyim.

Burada da herkes gibi doğar tabi çocuklar.
Doğarsın ve künyene eklenir anında gerçekler.
Gerçekler dizilirken bir bir künyene,
Birisi kulağına ismini fısıldar ve ekler;
''Burada hayaller gerçekleştirmek için değil,
Gerçeklerden kaçmak için kurulur.''
İşte bu iç acıtan gerçekle doğar çocuklar.
Tam burada, cennetten bozma bu cehennem içinde.
Uyarsın sen de kurala, boynun hep kıldan ince.
Oturtturur seni daha kendi benliğinin farkında olmadan,
Kimimiz biliminsanı olmak için,
Kimimiz zengin olmak için,
Kimimiz aç kalmamak için,
Kimimiz beyaz bir mercedes için,
Kimi kör bir kurşuna kurban gitmemek için,
Kimi böyle, kimi şöyle kimi de öyle
Ama bir şekilde bıkmış halde son kurşununu,
Makus talihine sıkmak için masaya oturur.
O masa tek hatası doğmak olan çocukların,
Hatalarını telafi etme şeklidir.
O masa o çocukların ben de insanım deme şeklidir.
Hayatının en güzel döneminde,
Aşkının, enerjisinin, üretkenliğinin en güçlü döneminde,
Birkaç Ağabey'in gölgesinde,
Yok olmaktan korkmuş vaziyette,
Göz yaşları ile sulayarak kimi zaman
Masasını koruyarak geçirir günlerini.

Böyle büyür bu çocuklar işte,
Bir gözünü açarken bir gözünü kapar,
Bir gün ağlarken bir gün isyan eder,
Bir an sevinirken bir an kaderine tükürür.
Böyle büyür bu çocuklar işte.
Büyür elbet bu çocuklar,
Büyür, küfreder, direnir, yenilir, kazanır.
Öfkesi elinde bir gün kalktığında yatağından,
Aynada görünce kır saçlarını ve kaz ayaklarını,
O da anlar sonunda her şeyi ve
Son kez dik durup şöyle dolu dolu söver geçmişine
Ve ekler;
''Beni sizler delirttiniz, beni sizler yok ettiniz.''