Ağa ve Cumali Şiiri - Kadir Alanlı

Dağ gibi heybetliydi zatalleri
Pek severdi yemeyi,içmeyi
Sıska bir oğlanla güreşmekti en büyük zevki
Bir indimi kahveye ürkütürdü köylüleri
Her gün kahveye inerdi ağa efendi
Uzak köyün yılları böyle geçti
Ağa semirdikçe semirdi
köylüyü kemirdikçe kemirdi
Ağanın her sözü köylüsüne emirdi
Ve ağaydı onların sahibi
Ta ki birgün geldi...
Köye cumali derler bir deli indi
Birazda bilgeydi bu deli
Hele bir iki tek attımı hatip kesilirdi
Değme toplumculara taş çıkartırdı
Özgürlük derdi,demokrasi derdi
Hiç duymadıgı isimleri söylerdi köylülerin
Ağa duymuştu onların duymadıklarını
Çok kızmıştı Cumaliye
Pataküte dövmüşlerdi garibi köy meydanında
Kötüydü söyledikleri demek Cumalinin
Ama nede güzel parlıyordu gözler garibin
Ve birgün...
Ağanın karşısına dikildi cumali
Eline bir silah tutuşturmuş karataşlıların memo
Bütün köylü meydanda
Ağanın gözlerindeki korkuda meydandaydı
Bir patlama sağır etti kulakları
Cumali yere yığıldı kanlar içinde
Ağa jandarmanın kolunda karakol yolunda
Yeni bir ağa geldi bir zaman sonra...