Afven İle Annemize Şiiri - Ayşenur Kul

AFVEN İLE ANNEMİZE

Batmayan yalnız bakışların altındaki mana,
Çölde idi, çok derindi.
Ümmetin en hayırlı kadını,
Huveylid kızı Hatice’ ydi.
Vefalı eşe visaliyle huzura erdi.
Ey Rabbin ve Cebrail’ in selam ettiği Tahire!
Gülü sinesinde saran, annemiz.
Gidişin ağlattı kainatı, efendisiyle…
Hep merak etmişimdir bağışla,
Sen mi? Aişe mi? , Aişe mi? Sen mi?
Hakkında ayet nazil oldu,
Ebubekir kızı Aişe,
Vahiy onun yanında gelirdi,
Hani kördüğüm gibi…
Hümeyra idi, pak idi, iffet idi,
Fıkıh, ictihadda ileri, merhamet sahibi,
Ravi, alime, müctehid, harpte hemşire idi.
Haticeler kazanırdı ama,
Aişelerin dizinde can verilirdi!