Afsün Şiiri - Yaşar Doğan

-Unutamadım körpeliğin büyüdüğü yollarda çekilen acıları Unutmadım seni Her şey dün gibi Duruyor karşımda Unutmadım Anlın ortasından bin bir kere vurulmuş beni Dalıp gidince Apansız seller kopunca Bu Dağınık sokaklarda Ne de senin geceler çığlığında kanatlarıma konuşunu unuttum Ne de ağzından her uçanı…
-Sırtımı dönüp kapılarını kapattığım o cehennemin o anılarında Solmak üzere Somurtkan değil ama öyle Açmış görünen güllerin Dalından koparılmış hikayesi Parçalandı içimde Bir şarapnelin gözleri içinde Gözlerini içtim Ve şimdi yüreğim yanıyor Her gün Her gece saçlarından tutuşmuş Bir öksürük - Karanlık uçurumların dibinde…
-Kapkaranlık asırlar geçti üstümden Tufanlar kadar büyük yalnızlıklar Gülüşün geldi
Bir didinişin taze ufuklarına kondu Gülüşlerinde bir erdemin bütün dereceleri arasında yokladığım tenimde Bir şeyler canlandı apansız sarsılarak bende Yaşayamadıklarımın helisleri Pervane dönünce hayatımda Ruhunun bakışlarını buldum Özlemlerimin o bir türlü gidilmemiş sahillerinde Kollarım koparcasına sana yüzdüm her okyanusun yüzünde…
-Gün ak ve soğuk lapalarla yağdı gecenin üstüne Karanlıklardan arta kalan Yıldızların gölgesinde Soluduğum hava bir oksitlenmeydi Kalbimin atışına karşı Ve tenimin tenin gibi yakarışı Bahtiyarlığa Bir erimişliğin buzlarıydı Her bakışın gizli bakılan göz kıyılarında Dudaklarımın bir dua gibi yuvarladığı kelimeler içinden Fışkıran Bir çaprazlamaydı Sevinin bulutları ve sisleri arasında Yokluğuna…
-Gözlerimi yakan güneşin ışınları Bir kör olmaydı Avuçlarının şefkatine karşı olmayışımda Artık susamışlığım Yetmiyor hayatın divaneliğine Vücudunun kıvrımları akıyor İrislerimin derinliklerine Ellerimi tutup volkanlara atıyorum Tan terlerinde Her kedere Kederim büyüdükçe kanatlarımda Kanatlarımı Marmara üstüne çırpıyorum Martılar gibi sahillerinde divanece…
-Ve dünyanın bana dar gelişine Serpiyorum küllerimi Bakışların dağılıyor ufuklara Kapkara yalnızlıklarımda Susuyorum Susadım Susamışım Sana Dudaklarının ruhumu yakan dudaklarının kıvrımlarında Dünlerimden esiyor Antik vuruşların tufanları Üstüme Saramadığım yaralardan kanayarak Cevherimden ruhunun pınarları akıyor Mevsimlerine hayatın Külümü külüne savuramıyor Dervişliğin aynaları Gülüşün Gül kokuyor Anıların hafızasına Büyünün bu tütsüsü Şimdi içimin susmayan türküsü…

Gece elinde/ gündüz elimde/kemanesi içimin/ hayatın kemanlarına karşı/ şarkılarda susmayan Dilimden düşmeyen bir türkü ….

-Yol bir yarım şarkıydı içimizde Köşeye kadar gidişimizde Hayatın rengi Gözlerimizin içinden Revasızlıklarıyla aldı sevecen ışıklarını Karanlığının uçurumlarına yuvarlarken yüreğimizi Her yanışın küllerinden doğdu Tenimizin tebessümleri İnsan aynaları Şu iki göz bebek Ayaza kalan gelmeyişlerin darmadağınıklığında Kabuslardan fırlayan vücudun Korkunç imgesinden dönen kıvılcımların Bir ezberiydi Menekşelerin soluşsudan Hıçkırığına dek Mevsimden mevsime Akışında Sankilerin kırbacından sankilerin tabu oluşuna dek Apayrı kalışımızda…
-Biçare kalmışlığımızın teri Dünün anlından akıyor Damla damla hafızamızın dalgalanışına Ve yaşayamadıklarımız Sessiz çığlıklarıyla Migrenleşiyor kafatasımızın sahillerinde Kumsallar adımlarımızı Uzanışlar ellerimizi yakıyor Her eylemin imrendiği bağlantıda…
-Artık atabileceğimiz her adım Bir eğreti olacak hayata karşı Hayatın rakslarında Bana uzanan ellerinin hevesini Tenim gizleyecek içindeki ateşinde Sislerim yoğun Sislerim yorgun Sislerim dolgun Sana dönüşlerde Gece bir yarım şarkı gibi Kalacak hep içimizde…

-Geçtiğimiz köprülerinde Bağdaş Kuran ruh Bir mavi yolculuğun kervanında Öz Moleküllerine sızmak istiyor Bir olmak için seninle Efkar girdabına varınca Manasız dönüp yoğrulmakta Tutunamadığımız heyecanlarda Can candan çıkıyorken Görüntülerin tufanlı her yağışından Basamaklarımıza kayan adımlarımız kayboluyor sokakların çekilmez karanlığında Suskunluk Ansızın alıp gidiyor dalgınlığımızı İçimiz gibi Yeniden yazamadıklarımızda Soluyor tutkunun cevheri Gözlerine her dönüşte Hayatın nefesi gibi Her esinti bir parantez acıyor Her sabaha Seninle yaşamaya…

Seninle sevişip ölmeye…

Yaşar Doğan