Afrikayla Rabıtadadır Gönlüm

Yeni bir düşle başlıyor serüvenimiz
Ağzımızda soğuk sabah dumanları
Aklımızda inadına güzel günler
Hiç duymadığımız türküler vardır
Hiç gitmediğimiz diyarlarda söylenen
Neden yanık türküler söyletir
Bilmediğimiz şehirlere çağırırken bir serüven
İşte şu gökyüzü, işte şu asfalt,
İşte şu gemi, işte şu okyanus,
İşte şu balıklar, işte şu liman...
İşte küçük bir fanus şu dünyamız
İşte git git bitmez yollar...
Hasret duygusunu kim bilebilir sizin kadar, ey gemiciler,
Sen kaptan, sen çarkçı,
Sen yağcı, sen silici,
Sen ey düşlerimizi taşıyan umut gemisi...
Ve vardığınız limanlar...
Kim bilir belki orada da çarpışanlar vardır,
Çocuklarını özleyen...
Ve çocuklar vardır,
Korkusuz sabahları özleyen,
Maviye hasret, mavi pencerelerin ardında...
İşte hüzün mevsimindeyiz yine, saatler düşleri dövüyor...
Aklımızda onlar,
Onlar kim ki, dertleri derdimiz olmuş,
Onları sormuşuz her gelene,
Selam söylemişiz her gidenle onlara...
Onlar kim, nedir bizde bu hal,
Kim olacaklar,
Onlar,
Bütün insanlar...
Budur ahval...

Burada gün doğuyorken, gün batıyordur bir yerlerde, bilirim,
Bilirim, orada da gün doğacaktır, insanı emeğe çağırarak,
Ve dumanı tütecektir ilk doymaların, ekmek ekmek,
Kurşuni bir şafakta, tütecektir bacalarda duman
Neşeli bir güneşle merhabaları çoğaltacaktır insan
Ve yeşilliğin içinde bir kırmızı karanfil açacaktır
Seni gördüğüm an gibi özel, benzersiz ve seçkin
Güneşin batıdan doğuşu gibi dudaklarının dudaklarıma değişi
Yaşamak ne güzeldir, güzel geleceklerle ısınıyorsa hatıralar
Bir ur gibi taşınmıyorsa korku, yoksa gözyaşı, dağılmışsa efkar,
Yaşamak ne güzeldir, sınırsız insan düşlerini konuşurken...
İnsan mutlu olamaz fakat, bir barikat gibi yükselir vicdan...
Benim hüznümü senin kadar kim anlayabilir Afrika’m,
Benim esrikliğimi, benim bir başımalığımı, benim kederimi,
Ah Afrika’m, yüzü karam, bahtı karam, ah ne kadar,
Ah ne kadar ter döktü insan aydınlık için, ah ne kadar,
Ne kadar kan...

Yağmur sokakları yıkar, şehir dirilir, ben irkilirim,
Yaşam uyanır içimde, sen uyanırsın içimde, Afrika uyanır,
Uyanır günde üç vardiya sevgiye muhtaç çocuklar...
Gidenlerin ardından boşalır yakılmaya hazır ağıtlar
Köprüde umutsuz bir genç yaşama küs parmağını uzatır...
Bizler gazetelerin ikinci sayfalarında rol alanlarız...
Birinci sayfadakiler hep değişse de, biz hep baki kalırız...
Neyleyim, cigaram sönmüş parmaklarımda, kül düşmüş,
Türküler biriktiriyorum, sabır diye gözlerime, akıtmıyorum yaşımı,
Güzel günler diyorum yine de, bakarken bir çocuğa,
Bakarken bana bir çocuk, diyorum, gülümse...
Bir vapurun dumanını görüyorum, rıhtımı görüyorum,
Rıhtımda el ele çiftler, nedir bu aşk değilse,
Görüyor musun, çarşılar kalabalık. Et, süt, yufka...
Senin de çocukların vardır, kaburgaları bir bir seçilen,
Yüzlerinde keder, akıllarında et, süt, yufka,
Bu ne biçim efkar, yağmur çiselerken,
Aklımda bütün insanlar, ellerimde yumruk,
Kalbimde Afrika...