Afrika ve Açlık Şiiri - Ümmühan Dağaşan

Afrika’nın kızıl topraklarında yükseliyor güneş
Kuraklık, açlık, sefalet diz boyu
Sürünerek yemeğe giden bir çocuktu karşımdaki
Başında bekleyense aç akbabalar
Bekliyorlardı çocuğun sonsuza gitmesini….

Her üç saniyede, bir çocuk ölüyorsa açlıktan
Çöpler yemeklerle doluyorsa diğer taraftan
Savaşa ve ağır kayıplara gerek yok
Bu da bir savaştır en soğuğundan…

Yediğim her lokmada düşünürüm defalarca
Boğazıma dizilir her yediğim yemek
Düşünmeden duramam o sefaleti
Yaşatmak için onları uzatırım elimi…

Ayaklar çıplak, vücut çıplak
Erimiş etleri, iskelete dönmüş vücudu
İsteği bir yemek dolusu tabak
Belki de birkaç saat sonra
O da sonsuza gidecek ve uyanmayacak
Acıları dinecek, açlığı unutacak
Sonsuza dek cesedi yerlerde kalacak
Akbabalara, kurda, kuşa yem olacak….

Ölürken bunca masum insan
Buna nasıl dayanır vicdan
Ben yatağımda rahat ve tok uyurken
Onlar sonsuz kırmızılıklarla savaşırken
Kemikleri Afrika toprağına karışırken
Ben nasıl rahat olurum bu sefalet varken

İçim acır, yüreğim kanar
Nasıl diner bu sancılar, nasıl geçer bu yaralar
Dünü yaşamadan gelmeyecek yarınlar
Dünyaya geldiğinde her çocukla eşitken
Şimdi yerlerde mi sürünecekti emeklerken
Bir dilim kuru ekmek dilerken
Ben nasıl şükretmem Allah’a bunca nimet varken….

Ey insan! duy bu masum yok oluşu
Yardım etmelisin açlara, yoksula
Bir çift ayakkabı yeter çıkarmamalısın On’a
Yemeğini yemelisin çöpe atmamacasına
Bilmelisin ki!
Attığın her lokmada doyacak bir çocuk var Afrika’da
İnsan katliamı var burada
Bir yangının külleri var bu kıtada

Varsa biraz hassasiyet insanda
Yardım eli uzatmalı
Can vermeli yerde sürünen aç çocuklara
Artık kalsın bu kötü günler fotoğraflarda
Geceler yerini bırakmalı umutla dolu sabahlara…