'afrika'daki çocuk' Şiiri - Ahmet Ziya İnam

Bir çocuğun gözlerinde gördüm,
açlığın öldüren çaresizliğini,
açılmış iri iri kara gözlerinde,
insanlığın merhametsizliğini.
nasıl can çekiştiğini!

Tükürüyor yüzlerine hayasızların,
kapanan gözleri açlıktan,
susuzluktan,acıdan,
Dinmiyor yürekteki sızısı,
İnsanlığını yitirmiş canavarlıktan,
Umutların çaresizliği,
Dökülüyor tel tel vicdanlardan...

yaş olup akamadı gözümden,
dondumda,kaldım,
çaresizlikten,oturdumda,
içten içe ağladım!
Acıdan kavruldum yandım,
Hiç bir derde çare olamadım!

Ağlayamadım,
dondu kaldı gözlerimde,
bu sonsuz acı,
Garbın,büyük utancı,
Umurundamı?
Tok olanın,
aç olandan,
boş karnı,
yaşam hakkı,
İnsanlığı,
acısı,
İnsanlığımdan utandım,
kınadım içimden,
bencil dünyayı...

Utanmaz ve hayasız,
medeni dünya dedikleri!
Çürümüş avrupa gûruhu ,
Zerre yok içinde merhamet,
Zerre duymaz acıma hissi!
İnsan onuru,
Kaybetmiş vicdan denen ruhunu...

Sel oldu karanlık içinde
Gözpınarlarımdaki yaşlar,
Hani demokrasi,
dedikleri boş safsatalar,
insan hakları,dünya barışı,
kardeşlik masalları,
Hani insanlık,vicdan,izan,
hani bizimle iman eden,
merhametsiz vicdanlar!...

Afrikalı çocuğun gözlerinde gördüm,
Açlığın çaresizliğini,
Ekmeğin ve aşın,
yaşamsal değerini,
İnsanın nankörce bencilliğini...

Açlıktan ölürmü insan,
bu varsıl dünyada?
evet ölüyor afrikadaki insan,
ekmek aş bulamadan,
Utanmaz batının,
umursamazlığından,
medeniyet çağında,
İnsanlığın yok oluşunda...

Bu bollukta,bu çoklukta,
Bu yürekleri yakan vicdansızlıkta,
açlıktan ölüyor afrikada insan!
İnsanlığın vicdanında...

nerede medeni dünya?
nerede kör olmuş vicdanı?
bir çocuğun kara gözlerinde
yanıyor Avrupa vicdanı!...

04 Ağustos 2011 Mersin
Ahmet ziya İNAM