Afrika’da Kamp Hayatı Şiiri - Necip Zeybek

Milyonlar,
Vazgeçip özgürlüklerinden,
Düşüyorlar yollara.
Yollar toz,
Yollar kalabalık,
Mezarlık olmuş yollar.
Bir yudum su,
Bir dilim ekmek için,
Koşuyorlar bölük bölük
Sefaletin kol gezdiği kamplara.

Burası toplama kampı değil Nazilerin,
Çalıştırmak için.
Elleri kelepçelenerek sürüklene sürüklene binlerce erin,
Tutsak edildiği esir kampı hiç değil.
Terbiye etmiyor açlık,
Kocalarını alıyor ellerinden,
Ve çocuklarını.
Ve umutlarını…

Ne esrar içmişler, ne eroin,
Ama eli kolu kalkmıyor karanlıkta sendeleyerek gezinen erkeklerin,
O erkekler ki panterden daha çevik,
Ama yutuyor onları irin rengindeki bir delik.

Doğmuyor ah çekiyor Afrika’da gün,
Ve karanlıkta
Kapanıyor gözleri önce bebelerin.
Sonra toprak örtüyor tüm bedenlerini.
Afrika’da yaşamak zulüm,
Ölmek düğün.

Ve derin uykuda ki
Farkında değil,
Belki de çoktan pes etmiş de ses etmiyor,
İmtihan ediliyor da insanlık.
Af edilecek günah değil bizimki,
Eksilmiyor
Büyüyüp yayılıyor sefalet, açlık,
Ağarmıyor gece,
Koyulaşıyor Afrika’da karanlık…