Afraze Ve Zifir Şiiri - Veysel Nazlı

Uyku unutuldu, akla gelmez geceleri
Uykularından ayılmıştır zihin epeydir
Her şey oldukça ayan ve berrak
Zifte döner bir diğer taraf
Aydınlandıkça bir taraf
Kararır öteki taraf
Önce batarsın berraklığa, nur gibi
Hakikate kavuşursun
Ardından karşılar seni karanlığın dibi
Örtersin üstüne karanlık örtüyü
Sarar, sarmalar her tarafın
O karanlıkta bir başka görünür aydınlık
Kıymeti anlaşıldıkça daha da kararırsın.
Bir süre devam eder bu ikili oyun
Ama artık tarafını seç der sana
Ve aydınlık rahatsız etmeye başlar seni
Gözlerini kör eder, yok olur tüm yetin
Sen karanlığı arzularsın, o seni arar
Birleşirsiniz ve giyersin üstüne
Tüm derine işler, tepeden tırnağa
Es geçmez gözlerinin ferini
Siyaha kaplar onu olur göz bebeğinle bir
Ve sonsuza dek dersin elveda
O nur gibi berrak aydınlığa
Hiçbir yerde göremeyeceğini sanırsın onu
Bu ebedi bir hicran gibi gelir
Ama o, örttüğün karanlığın kalbindedir
Kalp onla atar, karanlık onla yaşar
Bilmezsin ki karanlığa hayat veren de o’dur