Afiyetle Şiiri - Bekir Dalkıç

Kasaba giderler onlar,
Derler, "Bize boyuna et ver."
Koşar varırım, derim "dur."
"Yahu onlara boyuna et vereceğine, birazcık da kuzuya, koyuna hürriyet ver."
Ama beni kim dinler ki? (zaten duymazlar)
Ben ki bir yoksuluyum bu köyün naçiz, tıpkı o zavallılar gibi aciz.
Öbürleri ise öyle zenginler ki.
Bize çok olan onlara azdır, tek bir söz söylerler âdîler, o da "açız."
Zenginler doymazlar ki.

Anlamaz koyunlar da bu oyunları, kıtır kıtır keser durur o kasap o koyunları.
Öderler fiyatını, aldıkları koyunların.
Et yerler her gün, her akşam,
Doyururlar tazecik etle, afiyetle karınlarını.
Ve bu böyle sürer gider.