Afiş Şiiri - Güray Köksoy

Seni benden alıkoyan ne varsa yırtıyorum
Komşu kadını yırtıyorum ilkin, sonra “el âlem ne der”leri
Senden geriye bir adım mı atmışım, o adımı yırtıyorum
Bir söz mü demişim bize aykırı, ortadan ikiye ayırıyorum o sözü

Bir kapı mı ayıracak seni benden, ya bir pencere?
Kapıyı, pencereyi yırtıyorum
Bir duman mı tüttü, “ondan uzak dur,” diyen
Dumanı yırtıyorum

Turnikede takılan jeton mu, geç kalınmış çeyrek vapuru mu?
Yağmur mu apansız bastıran? Jetonu, vapuru, yağmuru yırtıyorum
Bir şarkı mı yeltendi senli bir düşü aklımdan çıkarmaya, şarkıyı yırtıyorum
Sökmeye mi uğraştı yüzünün resmini düşümden çok eski bir okul anısı, anıyı yırtıyorum
Çay mı aldı dudağıma paraf ettiğin tadı, yoksa sigara mı?
Çayı, sigarayı, başını omzumdan alan on dakika arayı yırtıyorum

Seni benden alıkoyan ne varsa yırtıyorum
Dizimin dibi niye bunca uzak senden, dizimin dibini yırtıyorum
Avucumun içi niçin boş ve kuru, niçin ellerinsiz?
Boşluğu, kuruluğu, ellerinsizliği yırtıyorum
Tepemde neden uğursuz bir taç gibi sallanıyor
Bu sensizlik fikri, bu uğuldayan Kerbelâ?
Uğursuz tacı, uğuldayan Kerbelâ’yı yırtıyorum

İki uyak mı bahsi ayrılığa değen, yarayla ekilen bir tutam tuz mu?
Bir şiir mi, alt tarafı tuzdan, uyaktan?
Uyağı, tuzu, şiiri yırtıyorum

Her yer kıpkırmızı, yemyeşil…
Evet, ama bir düş, bir söz…
Paramparça ve yarım bir yediveren…

Bereket!
Her yeni gün, yeni bir afişle bizi sunuyor evren