Afili Yalnızlık Şiiri - İrem Ceylan

Karanlık ıssız bir sokakta
yürüyorum, koşuyorum
Gözümdeki son yaş düşene dek ağlıyorum
Sesimi duyamazsın ama hissedersin belki
Sahi hiç oluyor mu öyle?
Aniden yüreğinden bir sızı yükseliyor mu göklere
O sızının varlığı kalbimden gitmiyor saatlerce
Bir kuşluk vakti, kuşkulu gözlerin gözlerime değidi
Ne yapacağımı bilemedim, heyecanlıydım
Yaşadığımı hissettim canlıydım
Sen yokken firardaydım
Kendinden kaçan bir korkaktım
Köhne bir evde afili yalnızlık yaşadım
Ama sen beni hiç bir zaman anlayamadın