Afili Yalan Şiiri - Devrim Tülay

Gidiyorsun, git!
Göğün tüm ışıklarını topla
Ve toprağın çiy düşmüş tazelerini de
Çırılçıplak bir ölüm ver bana
Sonra git, gidebildiğince…

Sesime kuşlar konuyor, sessizliğime yoldaş
Geceler, koynunda uyuttuğunda kuşları
Sırılsıklam yağmur tutuyor, kalbimin romatizmalı yanlarını.

Durulsa ağrı,
Çürüse zaman…
Uyku kimin esiri ki, gelmek bilmiyor

Yaşamak, olgun direnç
Tüm matemlerin siyahından derlenen
Siyah ki;
Yüzlerinde, patikalar çoğaltan bilir
Rengini kaybetmiş niceler
Toprağa daha da yakın durur

Ah kelam…
Dolaştırıp dururum, yorulmadan
Adına şiir diyorlar; afili yalan
Herkes duyuyor ve duymuyorken sen
Cümle söz, şiir, şarkı ziyan