Affola Yaşım Yirmi Üç

Bir başımayım, bî-çare ve bitkin.
Bağırsam sesimi duyan olur mu acep?
İlişir mi uzaklara serzenişim ?
Bir yüreğe dokunur muyum ki yağmurun altında?
İhanet kokan bir sokağın kaldırımında,
Gözümü silen olur mu acep ?

"Değişmişim" öyle diyorlar.
Yalandan sırıtmam bile yok olmuş.
Mutlu gibi görünmem de buna dahil.
Defalarca yokladım yüzümü.
Söylenenlere kulak asmak yerine.
Kaçtım, aciz bir korkak gibi hiçliğe.

Duygu selinden sanmıştım lakin;
Ellerim titremekte artık.
Çöken gözlerimde şahit bunlara.
Uykularım her zamanki gibi öğlene kalmış,
Bin defa yaşlanmış bedenim direnmekte olanlara.

Haklıydılar,
Ne eski hayat kalmış, ne eski itibar.
Affola, yaşım yirmi üç yaşadıklarım bunlar.
Bir "Evler Şairi" Behçet, ikincisi ben sanırım.
Yaşam zindanına hapsolup giden.

Düşlerim hayat bulsun isterim bir akşam,
Şişeler, beni anlatırken sizlere,
Aklımdan noksan sanırlar,
Ağır gelirim,
Ellerim kayıp gider avuçlarından sessizce.