Affola Geceler Şiiri - Fatma İrem Öngel

geceleri sığındığım hâlâ senin gölgen
olmayan diyarın
ölmüş güneşi sağ olsun
baykuş kanatlarında mahpusum

hayatla hayâ ortasında
çarmıha muhtaç etti geceler
heceler bir sen doğurdu
bir ben öldürdü
koşan ölülerle kesişti kimi zaman yolum
keşişlerden hayır duaya kaldım gecelerde

ne ben hep tokluğa açtım
ne de kalabalık varlıkların yokluğuydum
yalnızca ne zaman paramı yutsa makine
atmaya kıyamayacaktım nasıl olsa diyeli
ne suslar geçti de uslandım sandım

siyah beyaz doğmuş olmak isterdim
ancak o zaman renkli olabilirdi rüyalarım belki
kelam ehli şımarık buldular çoğu zaman
kalem ehlinden tescillerde bulunanlar oldu
ben kayboldum kendi memleketimde
münasebetsiz kalabalıklar muhasebesiz buldular

ah ölüm ben doğarken yoruldum
geceleri sığındığım hâlâ onun gölgesi
ıssız nefesi ütopyadan koşup geliyor
silkiyorum sokak lambasına son sakızlarımı
affola geceler