Göç Şiiri - Tacettin Kızılboğa

I
yokluğu dinledim…
kırılan aşkın kanatları göçmüş mevsimlerimden
sessiz kelimeler ile sırdaş oldum suskunluğa
bir sürü yas doğradım
korkulardan bilediğim pusat ile.
söylemlere ıradım kendimi

uzakta kalmak
kolay mı
hergün bir ağıt yankısı hecelenir dilimden
hergün bir anı kanar içimden
bahar gülüşleri sus pus olmuşken,
nekes acıları seyretmek …

acımaz mı kaderin alna yazdıkları
kederler ahir yüzlerde
her yatsı ertesinde zikirde unutulmak
her tan yerinde ıslak rüyalar içinde uyanmak
kolay mı

kaç kez kırıldım
tükenmeyen alev içinde
temmuz akşamları inadına
hep diledim huu rengini
huşundan yudumladığım her kadeh
alevlendi böğrümde…

yaprağından sıyrılmış dal gibiydim
çırılçıplak ruhun.
tayyide pusulasız çığlığa
zehroldum
içimdeki putları yıkarak.
akıbete evrildim sırtımdaki yükle

yüküm ağır
kahrım ağır biliyorum
bu ağır veballi beklentiler için
özür diliyorum

II
daha dün gibiydi
göçtüğün gün
bir volkan fokurduyordu hıçkırıklarımda
tendürek başımda patlamış yanıyordum
gediz gibi sırılsıklam
kızıl akıyordu tenden düşen rengim
geceye

göçtüğün gündü
hüzün soluyordu geceler
boynu bükük yaban gülüydün avuçlarımda.
şebnemi üflüyordu yüzün
çınar bakışlı suskunluk içinde

fırat kadar öfkeliydim
dicle gibi asi
bozkırların sürgün çocuğu gibiydim
esiyorken dalgalı saçların
kıraçlardan mavi iklime

bitmiyordun artık bittiğim toprakta.
erguvanların çıktığı mevsimdi
bir deniz ülkesiydin.
ardılın hüznün gibiydi
encamsız sırlarla dolu

hatırlıyor musun
sevgili?
sanki dün gibiydi
hergün dün gibi…
.
.
.
hiç bitmeyecek bu masal
aynı suça tutkuluyuz
çünkü.

TAJDİNK Mayıs 2021 Ankara