Affeyle Beni Dürüye

Kurulmuş bir makine miyim
düğmesine basıldığında çalışan bir düzen
kontağı çevrildiğinde yürüyen araç
kapağı açıldığında dans eden balerinli müzik kutusu
yok yok ben insanım

Duyguları olan
kokuları özleyen hayal kuran
çiçek yapraklarını kitap aralarında saklayan
sevgi ile büyütülmüşüm
bebek olmuşum
önce ailem yüzüme bakmış gülmüş
beni pamuk yanaklarımdan öpmüş
üzülmüşüm sevinmişim
yazdan kalan güz güneşinin altında kendimden geçip
plastik koltuk üzerinde üç dakika içerisinde
defalarca uyuyup uyanmışım
Sardunya yapraklarındaki neşeyi sindirmişim gönlüme

Ben insanım
hatalarıyla günahlarıyla sevaplarıyla
ben insanım
robotluk benim neyime

Canı sıkılan robot gördünüz mü hiç
üzüldüğünde yanlış şeyler yapan
sevincinden havaya zıplayan
takım tutan
tuttuğu takım gol attığında
re re re ra ra ra diyen veya
lay lay lay lay lay lay lay lay lom diyebilen

Hayat o kadar zor değil bence
iki üç günümüz kaldı önümüzde
anlıyor musun beni Dürüye
insafına sığınıyorum beni affeyle.