Affettim Seni Şiiri - Ayşegül Özcan

Üşüyen her yanımda seni buldum
Seni buldum en derin can acısında
Senin adındı geçen karanlıklarda
Soğuktu bakışların donuktu ellerin ayazdı sesin yalandı yüreğin
Sen bana uzaktın ben buz kestim
Sen bana tuzaktın bilemedim seni seçtim
Şimdi yokluğunun tortusunda geçen zamanın akmayışı kadar acı dolu bakışlarım
Sevdanın yürek sancısı bıraktığın kadarki gibi taze
Yangınlar içindeyim ama buz kestim
Bir tek sözünde darmadağın olan ruhumun kırıntıları içinde parçalandım
Bir adını söyledim bin parçaya bölündüm bin ah çektim
Yeniden doğduğum küllerimin arasında boğuldum
Sözlerim yok oldu karanlıklarda
Puslu bakışlarımın etrafı yaş doldu
Gökyüzü ağladı benimle ay karardı ışığı söndü
Çaresizce yıldızlar kaydı sonsuzluğa, kayboldu gözden benim hayattan kayboluşum gibiydiler
Sonsuzluğa giden yolda sonsuzdu adımlarım
Bitmek bilmeyen kâbuslarım gibi
Her adımım boşluğa düşüyor sonsuz kere boşlukta kayboluyordu
Buz kesmiş halimle hala çırpınıyordum
Bilinmez bir bilmeceydi bakışlarım bilinmezliğe sürüklendiğim
Kördüğümdü acılarım
Halim kalmadı ayağa kalkmaya
Sen gittin gittin.. tek bir zerre üzülmeden
Ve her uzaklaştığında toz bulutu olan yollarında nefessiz kaldım
Sancılarda bıraktığın o masum yok artık
Öldürdüm içindeki beni
Benle sende yok oldun
Çünkü affettim seni
Ve Şimdi ruhumu özgür bıraktım
Zincire bağladığın o mahkûm artık ebediyen hür
Zindanmışsın kara bulutlarla üzerimde
Affettim seni ruhum özgür, kanadı kırık olsa da.
Her yanım huzurlu şimdi içimdeki soğuk ürperten titreme yok artık
Çünkü affettim seni gittt…. istediğin yere git ne halin varsa gör
Gör ki sana iki cihanda da huzur yok!
Ve unutma ki kimse yaşattığını yaşamadan ölmez…
Buyur senindir hayat affettim seni
Bakalım sen affedebilecek misin senin gibi karşına çıkacak o birini…..