Affettim seni Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Affettim seni

Yine bir haspinallah dedim yamadım epriyen yerlerini sevdamızın

her yağmur yağdığında
inip bahçeye saçak altında iyice bir ıslandım
seni özledikçe
delice bir hasretle andıkça adını
çekim gücümle
ve de Allah'ın izniyle
hissedersin
bir gün çıkar gelirsin sanmıştım

olmadı

solan kısımlarını sevdiğin mavilere boyadım
her hafta sonu terminallerde garlarda aradım seni
yıllarca yıllarca bekledim

her yanından paslanmış eski bir araba gibi
dağıldım

yine bir son bahardı
Eylül'dü

mektuplarını karıştırırken
eski bir şiirin geçti elime
her bir kelimesi öldürücü Baldıran zehiri
her yandan ateş altında kaldım
her cümlen sanki bir mitralyöz ateşi
o zaman ölmedim ya bir daha ölmem

ben senin uğruna her zaman ölmek istedim
ama bak ölemedim işte
hüznünden kaçıp
o deli öfkenden kaçıp
sığındım sevgiyle bakan gözlerinin kuytusuna

şiirin sonunda af diliyordun
bir defa daha affettim seni

benim gibi bir adamı sevdin ya diyordun
yazık oldu sana

halbuki öyle değil pişman değilim
bundan böyle her cümlemin başında
ben diye başlamayacağım söze
bundan böyle işleyeceğim her günah
ah
ikimize ait olacak

çünkü ben diye bir şey bırakmadın bende

yırtık söküğüm
soldum eskidim sayende
lime limeyim

siyaha dönmeye meyyal
gri bir bulut gibiyim
yağmur yüklüyüm
ardından gelecek
şüphesiz kar
dolu
oysa aylardan
yine Eylül

bu gün o gün işte
Eylül'ün ilk haftası

seni düşünmeden edemedim
ben seni değil hayalini öldürmeliyim
ama nasıl

birazdan suya sele karışır ortalık

gelme bir daha
yazma da
affettim seni

Yüksel Nimet Apel

16/Ağustos/2014/Cumartesi/Bodrum