Affettim Şiiri - Oktay Purhan

Ben kimim...
Varmı bir bilen
Kudretim ne, gücüm ne kadar
Af dileyene günah çıkartabilirmiyim
Kendi yüreğinde onları tekrar yıkayabilirmiyim
Yıkıp yıkıp yeniden yapma arzularına,
Yalandan ağlamalara huzur bahşedebilirmiyim.

Benim küçük bir kalbim var, zaman zaman içinde kendimi yıkadığım
Zaman zaman dışardan baktığım
Zavallı bir hayvanın küçücük yüreği kadar darda
Bu yüreği besleyen kim
Kimin aşkı
Kimin sevgisi
Anne, baba, eş, kardeş, sevgili ve iyi bir kaç dost
Hepsi bu kadar değil mi

Bu kişilerin sevgilerine mahsar olabilmek için akıl oyunlarına gerek var mı
Hesap yapılabilir mi, bir tebessüm ve bir kaç güzel söz için

Sevdiklerime her fırsatta onları sevdiğimi söyledim
Varlığınızdan güç alıyorum dedim
Kırılmasınlar, üzülmesinler diye hep gözlerinin içine baktım
Onları mutlu etmek için hiç soytarılık yapmadım.

Sevdikerimi kaybetmektense servet kaybetmeyi yeğledim..

Ve şimdi soruyorum sizlere
Beni kim yıkabilir
Beni ne devirebilir.

Hayatta affedilmeye değer ne var
İnsan kendi kendini affedebilmeli
Kendi yüreğinde huzura erebilmeli
Yaradanın bir suretiysek eğer
Kendi kendimizi affedebilmeliyiz ki yeniden yamalı hüzünler kaplamasın göğsümüzde duran emaneti...

Bana küskünlüğün yanlış olduğundan dem vuranlar...
Affetmek yeter mi,
Biter mi gam keder
Gider mi yürekte ki elem
Affettim demekle geri gelir mi üstüne bir bidon benzin döküp cayır cayır yanan gül bahçesi...

Yüreğime sığdıramadığım sevdiğimi şimdi affetmekle neyi geri getirebileceğimi söyleyin bana...
Ona olan sevgimi tekrar nasıl yeşertebileceğim
Yoksa ben de herkes gibi yalandan mı seveceğim

Madem ki,
Affet herşey değişir,
Eskisi gibi yanar yürekte ki ateş diyorsunuz...

Affettim öyleyse...
Huzura ersin diye gönüller
Affettim...

Oysa ben şimdi, sanki taştan bir duvara bakar gibi bakacağım affedilmekten ötürü huzur bulan ve yüreğimden düşük yapan sevgiliye..
Halbuki ne zaman onu düşünsem, yüreğimi pazara çıkartıp satasım gelirdi uğruna...

Biliyorum
Şimdi sanki yabancı birine selam vereceğim, yüzüne yalandan güleceğim...

Affettim,

Zaman geçiyor, ömür tükeniyor
Yazıktır, günahtır
Küskünlük hoş değil...
Yüreğinle değil, aklınla düşün ve sev dediler...
Düşündüm...
Çok düşündüm
İçinden çıkamadım
Sonra ne değişir dedim
Yalanda olsa mutlu olmak, huzur bulmak isteyenlere barış güvercinleri sözü verdim
Uçurdum yüzlerce kanadı kırık güvercinleri...

Affettim,

İnsanı maddi kayıplar yıkmıyor bu hayatta.Yıksa da tekrar doğrulabiliyorsun bir şekilde...Çok sevdiğin birinin ölümü bile bir yerden sonra kabul görüyor. İnsanı, uğruna emek harcadığı sevgilinin bir sözü, arkadan umusamazcasına yaptığı bir davranış yıkıp götürüyor başka alemlere.Sonra herşey anlamını yitiriyor zaten. İçin boşalıyor, elektriğin kesiliyor,karanlıkta kalıyorsun işte o zaman...Bir yanın sanki döve döve öldürülmüş gib sahipsiz ve sessizce senden kopup gidiyor uzaklara...

Affettim...

Bir üçleme gibi hergün kendi kendime söylüyorum artık..
Binlerce kere tekrarlıyorum
Geceleri koyun sayar gibi
Gündüzleri ibadet eder gibi
Affettim
Affettim
Affettim....

İstanbul 13 Mart 2009