Affetmenin Bedeli 20.09.2024 02 49

Affetmetmenin bedeli

Aklımla kalbim arasında kalmak,
Bir uçurumun kenarında dengede durmak gibi,
Ne bir tarafa çekebiliyorum kendimi,
Ne de diğerine bırakabiliyorum korkusuzca.
Bir yanım gerçeklerin soğuk yüzüne çarpmış,
Diğer yanım hayallerin sıcak kollarında kaybolmuş.

Aklım diyor ki, “Bırak artık geçmişi,”
Ama kalbim, inatla, geçmişe tutunuyor,
Her hatıra, her anı birer yara gibi içimde.
Bir tarafım gitmek isterken,
Diğer tarafım dönüp bir kez daha bakmak istiyor.
Bu çaresizlik, içimde yankılanan bir sessizlik gibi,
Ne yaparsam yapayım, içimden çıkmıyor o ses.

Bir adım atsam düşeceğim, biliyorum,
Ama kalmak da bir son değil, biliyorum.
Aklım susmaz, "Vazgeç," der her fırsatta,
Ama kalbim, inadına direnir,
"Bir şans daha, belki bu kez farklı olur," diye.
Oysa bilirim, o şans asla gelmeyecek,
Çünkü bazı yollar, bir kez daha yürünmez.

Yorgun bir ruhun sessiz çığlıkları gibi,
İçimdeki savaş bitmez, bitmeyecek.
Gerçekler ve hayaller arasında sıkışmış,
Bir kayboluşu yaşıyorum her gün, her gece.
Nereye gitsem, nereye baksam,
Bir yanım eksik, bir yanım yarım.

Ne aklımı dinleyip kurtulabiliyorum,
Ne de kalbimi susturup unutabiliyorum.
Her gün aynı çemberde dönüp duruyor bu hikaye,
Her gün biraz daha derine çekiyor beni.
Ama hiçbir şey yok bu savaşın sonunda,
Bir kazanan yok, bir huzur yok.

Zaman geçtikçe, biraz daha yoruluyor insan,
Biraz daha eksiliyor, biraz daha içe kapanıyor.
Ama her sabah aynı çarpışmaya uyanıyorum,
Aklımla kalbim arasında sıkışmış o derin boşlukta.

Ve en çok da bu ikisinin arasında kalmak acıtıyor,
Çünkü ne akıl huzur veriyor,
Ne de kalp ferahlık sağlıyor.
Bir tarafım ağır bir taş gibi,
Diğer tarafım ince bir cam parçası.
İkisi de birbirine çarpıyor,
Ve her çarpışmada biraz daha kırılıyorum.

Kalbim kırıldıkça, aklımda bir soru daha beliriyor,
"Değer mi buna?"
Ama işte, her seferinde kalbim,
O soruya inatla cevap veriyor:
"Belki, sadece bir kez daha."

Ve böylece, yürüyorum o ince çizgide,
Çaresizliğin içinde sıkışmış,
Bir kez daha kazanmayı umarak,
Ama kaybettiğimi bilerek.
Bu yolun sonu nereye varır, bilmiyorum,
Ama bildiğim tek şey,
Her adımda biraz daha eksildiğim.

Belki bir gün,
Aklım ya da kalbim,
Biri kazandığında,
O zaman gerçekten huzuru bulacağım.
Ama o zamana kadar,
Her şey bu sonsuz döngünün içinde,
Bir bilinmezliğe doğru savrulacak.

Ve işte o zaman,
Belki de bu çarpışma sona erecek,
Ama o zamana dek,
Savaşmaya devam edeceğim,
Aklımla kalbim arasında,
Taki biri galip gelene kadar.