Affetmek kendini Şiiri - Helin Aydın

Bir şey koptu içimden, sesi hâlâ dönüyor duvarlarda,
Ama kimse duymadı, duymayacak da...
Ben yeniden doğuyorum şimdi, kimsenin bilmediği bir yerden,
Kendi içime, kendi sessizliğime doğru...

Parça parça ve küçüklü büyüklü adımlar eşliğinde,
Ne olacağını bilmeden…
Ve bazen, ne olacağını fazlasıyla düşünerek.
İkisinde de aynı sessizlik vardı: Bir ihtimalin yankısı.
- İhtimali bilmeden -

Gün tüm güzelliğiyle başlarken
Doğduğu yere gözlerim giderdi.
O çizgimsi pembe, biraz turuncu , kırmızı ve sarı...
Şafak söküğü gibi sökülürdü içim.

Sanki gökyüzü de benimle yeniden başlardı,
Sanki her doğan ışık bir önceki geceyi affederdi.

Bende de öyleydi,
Affetmeliydim,
Her kesi ve her şeyi.
Çok düşünmeden, üstünkörü,
Bir affediş seremonisi…
Bir nebze rahatlabilirdi beni,
Ve yeni sayfamı açabilirdim, gönül rahatlığıyla.

Özlem sardı dört bir yanımı,
Dokunamadığım bir ses gibi,
Hep uzaklarda, hep biraz eksik.

Düşündürürdü,
Her sabah haberleri takip ettirerek,
Resmi gazetelerden laf söz beklemek gibi.
Umut bekliyordum,
Bir ışık..
anahtar deliğinden
Görmek istiyordum geleceği…