Bir gün gelir, içindeki yangın diner, Zaman soğutur o kor ateşleri. Pişmanlık, geceye karışan bir fısıltı gibi, Susar, derinlerde yankılanarak. Adımların ağır, kalbin yorgun, Bir yük taşır omuzlarında, görünmeyen. Oysa affetmek, bırakmaktır yükleri, Kendi kalbine bir yol açmaktır yeniden. Ama pişmanlık, öyle kolay silinmez, Her anıda bir iz, her adımda bir kırık. Geçmişi sarar, sessiz bir yağmur gibi, Islatır seni en savunmasız anında. Affetmek nedir bilmezsin başta, Belki de affetmek önce kendini bulmaktır. Kırılmış duvarlar arasında, Kendi yansımanı sevmeyi öğrenmektir yavaşça. Ve pişmanlık, Bir gölge gibi takip eder seni, Ne kadar kaçarsan, o kadar yaklaşır. Ama affetmek, gölgeye yüzünü dönmektir, Korkmadan, kaçmadan, onu tanımaktır. Belki bir sabah, Gözlerini açtığında fark edersin, Affetmek, yaralarını sarmaktır aslında. Pişmanlık ise, o yaralardan yeni yollar çizmek, Ve her adımda biraz daha özgür olmak. İçinde barış büyüdükçe, Geriye sadece huzur kalır, Çünkü affetmek, geçmişi bırakıp, Kendine yeniden inanmayı hatırlamaktır.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta