Insan sevmeyi öğrenirken kaybetmeyi asla bilmiyor. Kaybettiğinde yaşadığı o büyük hayal kırıklığı aşkını nefrete dönüştürüyor.
Nefret denen duygu zaten aşktan beslenmez mi? Öyle besleniyor işte.
Aşkı ne denli büyükse nefreti o derece uçurum oluyor. Bize kalan O nefreti de yok edebilmek, iste bunu beceremiyoruz.
Aşkı ve nefreti bilen kalp, yok etmeye yetersiz kalıyor. Peki ne yapmalı?..
Cevap çok basit aslında.
Affetmeli...
Çünkü bir şeyi özgür bırakabilmeniz için affetmeniz gerekli.
Beyaz, ipek gibi yağdı kar
Bir kız kardan hafif adımlarıyla yürüyüp geçti hayal içinde
Arkadaşlarımı düşündüm, sevgili şeyleri
Sanki her şey bizimle var ve bizimle olacak
Şarkılar çaldı odalarda
Bütün insanları sevmek gerektiğini düşündüm
Devamını Oku
Bir kız kardan hafif adımlarıyla yürüyüp geçti hayal içinde
Arkadaşlarımı düşündüm, sevgili şeyleri
Sanki her şey bizimle var ve bizimle olacak
Şarkılar çaldı odalarda
Bütün insanları sevmek gerektiğini düşündüm
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta