Insan sevmeyi öğrenirken kaybetmeyi asla bilmiyor. Kaybettiğinde yaşadığı o büyük hayal kırıklığı aşkını nefrete dönüştürüyor.
Nefret denen duygu zaten aşktan beslenmez mi? Öyle besleniyor işte.
Aşkı ne denli büyükse nefreti o derece uçurum oluyor. Bize kalan O nefreti de yok edebilmek, iste bunu beceremiyoruz.
Aşkı ve nefreti bilen kalp, yok etmeye yetersiz kalıyor. Peki ne yapmalı?..
Cevap çok basit aslında.
Affetmeli...
Çünkü bir şeyi özgür bırakabilmeniz için affetmeniz gerekli.
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta