Affetmek Şiiri - Zall Barlin

Ne güzel bir tanrı istegidir seni anmak.
Ne acı bir kaderdir seni düşünürken, hala tebessüm edebilmek...
Rengi değişen, rengiyle beraber kaderi değişen, havası değişen bir trenin buğulu camında gözlerim;
unutmak istemediğim,
unutacagimi bildigim yüzünü görüyorum!
Sıcaklığını görüyorum!
Seni düşünüyorum!
Seni düşünmenin iç hoşluğunu yaşıyorum!
Bütün şarkılara uyan rayların sesine, iç sesimle söylediğim şarkımızı ortak ediyorum!
Mırıldanıyorum!
Ara ara sokak köşelerinde, ara ara da masa başlarında memleketin kurtarıldığı bir zamanın arabesk, devrimci, gözü kara bir kahramanın dünyayı omuzlarında taşıdığı gibi, seni yüreğimde taşıyorum hala.; sarsılıyorum!
Ağrıyorum!
Yoruluyorum!
Kıvılcımlanan yırtık bir acının şah damarımda,
şuh damarımda titremesi tavizkar olan bir sürecin yalın ayak habercisidir biliyorum....
Yine yaşamın- yaşamımın dizginlerini elime alıyorum!
Ve hamaset kesiyorum!
Diyorum ki; afetmek, geleceğini darağacına asmayı göze almaktır.
Afetmiyorum!

Zal Barlin