Affetmedim Ama Bıraktım Şiiri - Hamit Atay

Affetmedim Ama Bıraktım

Artık isminden bile bahsetmiyorum,
Ne bir kin taşıyorum,
Ne de bir özlem.
Sadece...
Bıraktım seni, sizleri, o günleri —
Kalbimin karanlık rafına, tozlu bir fotoğraf gibi…

Affetmedim.
Hayır.
Bu, affedişin şiiri değil.
Ama sana tutunmak değildi bana yakışan,
Bu yüzden sustum,
Ve içimden seni tek tek söküp attım…

Biliyor musun?
Birini affetmeden de unutabiliyor insan.
Çünkü affetmek bazen
Haklı olanın eğilmesidir,
Ben doğruldum bu defa,
Sana eğilmeden...

Her gece içimde yankılanan sesin sustu artık,
Çığlık gibi suskunluğumun ortasında.
Ne kalbimi kanatıyorsun
Ne de aklıma musallat oluyorsun.
Sadece bir izsin artık —
Geçmişimden bana kalan
Bir ders kadar mesafeli,
Bir yara kadar tanıdık…

Ben büyüdüm.
Sen yerinde sayarken,
Ben yollar aştım içimde.
Artık kendime yürüyen bir kadınım,
Kimseden onay beklemeden,
Kimseden af dilemeden…

Yalnızlık dedikleri
Seninle olmaktan daha huzurluymuş meğer.
Çünkü her yokluğunda
Biraz daha buldum kendimi.

Zannetme ki unuttum,
Yalnızca vazgeçtim hatırlamaktan.
Bana acı vereni
Bir daha giyinmemek üzere çıkardım üzerimden.
Ne kokun kaldı odamda,
Ne de sesin kulağımda...

Sen şimdi arkandan vurmaya devam et başkalarını,
Ben çoktan sırtımı sana dönmeden yürümeye başladım.
İntikamla değil,
İhtişamla çıktım hayatımdan seni.
Ve sen en çok bu yüzden unutturamayacaksın kendini...

Çünkü ben...
Affetmedim.
Ama bıraktım.

Şiir Hamit Atay..30.07.2025.16.02