Affet / Şiir Şiiri - Ümit Özkan

AFFET

Kuzey rüzgârları bıçak gibi içimde
Zihnim kavruldu yalnızlığımdan
Telkari umutlar dokudum yaşam tezgâhımda
Ama ben, bir ben varım; yalnızım vicdan pazarında
Kalabalık bomboş bırakmış beni
Kimseler kimsem değil, insansızım, ıssızım
Bir serseri kurşun gibi dolanır
Yüreğimin köşesinde pişmanlık sızım
*
Dört yanın karanlığı gölgelerken içimi
Kayan bir yıldız sessizliğimi aydınlatır
Ve yanlışlarım çırılçıplak karşımda
Ben sırtımdan hançerlenen adam
Ve hançerleyen kendini umarsızca
Yaralı benliğim can çekişirken
Boşluğumu dolduracak vicdan arıyorum.
Bütün kapılar kapalı,
Yalnız bir kapıdan sızan ışık yaşatır umutlarımı.
Mahcup tıktıklarım belli belirsiz
Kapı eşiğinde diz üstü yalvarıyorum
*
Ya duyarsa mahcupluğu, ya duymazsa korkusu
Bir çaresiz dilemma, kahredici ikilem
Bozduğum her yemin pişmanlık kasırgası
İçim cız eder yazdıkça kalem
Başım eğip sessizce bekliyorum,
Mahcup tıktıklarım belli belirsiz
Kapı eşiğinde diz üstü yalvarıyorum:
“Affet, ne olur beni affet”

İstanbul–10.12.2015