Affet Rabb'im Affet

İnsan! ..
Kur’an-ı Kerim’deki bazı âyetlere göre, Allah (C.C.) insanı; halifesi, vekili, bütün yaratılan mahlûkatın şahidi ve kendisini bilsin tanısı diye,“eşref-i mahlûk! ” olarak yarattı.
Yine, Kur’an-ı Kerim’e göre; kendisini büyük bir varlık gören, fakat nefsine yenilince de; aslında çok zavallı, hırsına düşkün, sabır ve tahammülü zayıf; aciz ve zelil.. azı Cennet’lik ve de çoğu Cehennemlik olan, insan! ..
Çoğunluğu; Şeytan’ın, Şeytan’ın soyu şeytanların, cinlerin ve nefsinin oyuncağı haline geldi. Tövbe etmediği sürece de günah bataklığı içinde, çırpındı.. durdu... Allah (C.C.) eğer, Rahman ve Rahim sıfatıyla affetmeseydi belki de sadece küçük bür zümresi dışında kurtulanı olmayacak olan insan! ..
Benim de, “insan” olma sıfatım dolayısiyle, yukarıda sadece bir kısmı sayılan bu müsbet ve menfi özelliklerin tamamı, elbetteki; bende de, fazlasiyle bulunmaktadır,
İşte yukarıda sayılan; “Şeytan ve zürriyeti, şeytanlar ile akraba zürriyeti cinler, şeytanlaşmış insanlar ve nefsimin, beni; boş
bulunduğum sitresli bir anımda ve insan şeytanlarından birinin de kışkırtması ile öyle, büyük bir suç işledim.. öyle, çok büyük bir
günaha girdim ki! ..” Uzun zaman, affolma ümidimi ve benliğimi.. bile yitirdim, tüm dayanaklarımı kaybettim ve korkunç bir
boşluğa düştüm, tarifsiz elemlere, üzüntülere gark oldum...
Çok zaman sonra.. “De ki; Ey kendilerinin aleyhine aşırı giden kullarım! Allah’ın rahmetinden ümidinizi kesmeyiniz. Şüphesiz
Allah, bütün günahları affeder. Çünkü O, çok bağışlayandır, çok merhamet edendir.” Zümer suresi, ayet 53 ve ANCAK, KİM TÖVBE EDER VE İYİ İŞ YAPARSA, ALLAH ONLARIN KÖTÜLÜKLERİNİ İYİYLİKLERE ÇEVİRİR. ÇÜNKÜ ALLAH, GAFÛR VE RAHİMDİR.” Furkan 70 ayet-i kerimesi ve de bir Hadis’i Şerif’deki, “Allah (C.C.) buyuyor ki: hiçbir günah; BEN’den büyük olmadığı için, bütün benliği ile pişman olup da; tekrar ayni suçu işlememek üzere BEN’den af ve mağfiret dileyenin (şirk koşma hariç) bütün günahlarını affederim..” müjdesi ile karşılaştım ve bu müjde ile kendime gelip.. sonra da; belki, benim gibi ve benim benzerim gibi sürçüp de, büyük günah işleyip; sonrada bin-pişman olarak, “AF İSTEYENLERİN” affıma vesile olur ümidi ile “her yıl yaptığım diğer bazı keffaretlerin haricinde; bir de, aşağıdaki; “ AFFET, RABB’İM! .. AFFET...” MÜNÂCAT”ını (şiirini-duasını- yakarışını) yazdım. Bu “AF ve MAĞFİRET ” duama, siz de eşlik eder; siz de, yaptığınız hatalar ve günahlarınız için, benimle beraber bir TÖVBE eder misiniz? Ayrıca, bir de aşağıdaki duanın okunmasında, bana eşlik eder misiniz?
Bu teklifime, ne der ve ne düşünürsünüz?
Siz de, ara sıra da olsa; şu geçmiş günahlarınıza, şöyle gönülden bir tövbe ve istiğfar eder ve kuş misali hafiflediğinizi hisseder misiniz.. YA, şöyle gönülden bir tövbe etmeye ne dersiniz? ..

MÜNÂCAT
AFFET RABB’İM... AFFET.
surprizsite.com - şiir no:172 08-02-2009

Aklımın, mantığımın; tutulduğu bir anda,
Bir gaflet sırasında, sitresli bir anımda;
Nefsim; şaha kalkıp da, beni savurduğunda,
Sinirlerim kabarıp, çakmak- çakmak çakınca;
Şeytanlar ile cinler, etrafımı sarınca,
“Alev, alev dolaşan.. bu güç, nedir? Kanımda! ..”

Sürç-ü lisan’ımın sebebi! .. Korkunç bir hiddet,
Birden başladı, birden gelişti.. bu felâket;
Vücudum oldu, bir “ateş topu! .” Gel de, sabret...
En Büyük KUTSAL’a(!) , küstahça.. ettim ihanet;
Bilemedim.. Nasıl başladı, gelişti.. bu dert,
En büyük suçu işledim! .. “RABB’İM, SEN; beni, affet...”

Bir şimşek çaktı.. tepeden, tırnağa.. fethetti,
Bütün zerrelerimi; , teker, teker inletti;
Bu günahım, bana; nefsimi, padişah etti,
Ruhum, bir tutsak oldu! Vicdanımsa kahretti;
Belim, iki büklüm; dizimde dermanım bitti,
Birden, neye uğradım? .. Ben. “Bu, nasıl bir dertti? ..”

Eyvah! .. Çaresiz bir illetin firâkındayım,
Hangi kapıya gidip, tokmağını çalayım,
Bu suçdan kurtulmam için, nasıl yalvarayım;
Cehennem’lere savrulmanın şafağındayım;
Çünkü; “affı güç bir GÜNAH ile başbaşayım,”
Bu, “taşınmaz yük” ile; “Ya! Ben nasıl yaşarım? ..”

Keşke! .. Hiç, doğmayıp da; Dünya’ya, gelmeseydim,
Ben, benden geçip; zelil duruma, düşmeseydim;
Bütün “şer güçleri”ne de, hizmet etmeseydim,
TÖVBE! ! ! “Bu seferde; ben, RAHMAN’ı bilemezdim; ”
RAHİM’den; belki! “AF” müjdesini alamazdım,
Sonuçta: “ALLAH’U EKBER’i, kavrayamazdım! ..”

SONSUZ OLAN AFFIN’la; birden, aklıma geldin,
“Günahları, sevaba; tevil eden, YALNIZ SEN’sin; ”
Kul’u, affetmek, SEN’in Hakkın.. Çünkü: SEN, RABB’ sin,
Böylece; affolan kul, yaptığından utansın! ..
Nefsin; hatasını, bir daha tekrarlamasın;
Ben, şimdi; her zerrem ile, “affına muhtacım...

” Kul’lar; hata edip, suç işler.. günaha girer,
Göze görünmez güçler! Kuluna, yardım eder;
Kulun. “Şimdi çarersiz. SEN’den, bir yardım bekler,”
Bu çapdaki günahı! Ancak, “ALLAH affeder,”
SEN; affettiğin an, bu kulun “ BAYRAM’a eder”
Af’fedilmenin sevinciyle, “SECDE’ye gider...” (inşaAllah)
08-02-2009 SAAT: 04:50 Konak-İZMİR.