Affet Hocam Affet Öğrettiğin Gibi Çıkmad ...

İçim acır,düşündükçe hala acır dirseklerimin kemiği oy havar...
Onca kitap defterin yükü hala omuzlarımda
hala sırtım ağırır zaman zaman...
Affet hocam,affet öğrettiğin gibi çıkmadı dünya.
Büyüdüğünde farkediliyor riyalar,
rüyalar bile masum olmuyor öğretenim! !
İnsanlığı aşıladın sen;
kardeşliği,dostluğu,vefayı ve değer görmeyi...
Ama insanlığı ben anlayamadım
Kendi düşmeden bilmiyor kimin canı yanmış,
kimin canı varmış anlamıyor efendim...
Dostluğu da göremedim,herşey menfaat
herkes kuyu kazıcı olmuş meğer.
Hoş..ben yine işsizim,
iyi böyle...
Bir kara kutu olmuş dostlar,
şeytan dürtünce satılıyor
bütün pir'li,pullu sırlar...
Belkide ona bile ters giydirilebiliyor pabucu.
Yazık! ! tez görülmüyor asıl hesaplar...
Kardeşlik,dostluk yok.
İnsanlıksa çok ağır geliyor herhalde,
taşıyamıyorlar..
Bense usanmadan vefa arıyorum halen,
herkesin kapısını çalıyorum utanmadan.
Yoruldum hocam yoruldum bu kargaşadan.
Dünya değil de insanlar müthiş yalan
Affedin beni,nolur affedin hocam...
Sözlerinizi bir huy belledim
can çıkmadan bende çıkmam