Affet bizi. Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Bütün o sevgililer, tüm o geçmiştekiler;
Ve memleketim,
Senin gözlerinde.
Hali melalin...

Gördüm.
Öyle bir baktın ki, ürperdim;
Bin tokat, zeytin gözlerindeki yaş

Ben ve benim gibiler,
Sana borçluyuz çocuğum;
Katlana katlana gelen faiziyle,
Alacağın var bizden...

Zarfın üzerinde gözyaşlarının damgası,
Resmidir yazılı üşümüş, çatlamış dudaklarının mührüyle.
İsbatlı...

Hakkını yedik afiyetle,
Affet bizi.
Tüm çocukların gözlerinde sen, ve memleket var...
Dağları karlı boranlı, yolları hicranlı; küçüğüm...

Taze bir filizsin sen,
Açmaya meyilli,
Bir sinsi yılan ki, yırtık papuçlarının altında,
Bin dilli...

Beyaz baharsın, kırmazsak dallarını,
Açacaksın ama sancılı...
Yer gök sancıyla, doğururken zamanı...

Fırtınalar estirip, alıp deryalara savurduğumuz,
Minik ellerindeki, bir lokma ekmeğini,
Sen kuşlarla bölüşürken,
Bağışla affet bizi...

Ne varki, benimde kar yağıyor içime yaz kış;
Bitmeyen bir zemheri,
Gel desem, kucağıma sarayım desem seni,
Korkuyorum üşümenden...

Bir dam göz evinde aç bilaç;
Çamurlu yollarında düşe kalka,
Yürümen hepimizin günahı,
Bağışlanmaz;
Affet, affet bizi...

Dereden aldığın su seni temizler belki,
Konforlu evlerimzde sıcak sular bile,
Arıtmaz kirimizi...

15/Kasım/2009/Bodrum