Affet Beni-1 Şiiri - İsmet Zeren

I
O çizginin bittiği yerdeyim
Bıraktığın yerde durulmuyor
Bekle dediğini anda kalınmıyor
Güne yine doğuyor
Gece yine oluyor
Aklıma düşen mahcup gölge
Yüreğime oturan ince sızı
Gözbebeklerimdeki umutsuz bir isyan
Yabancı dokunuşlarda unutulan
Tenimin bile tanımadığı yıkılış
Sürüklüyor beni insafsız utanışlara
Affet beni

II
Eğer geçecekse zaman
Beni bıraktığın yerde
Geriye bir kez bakmadan
Nasıl anlatırım Tanrı’ya
Dualarımın itirazını
O gün bugündür demiştin ya
Dudaklarını bir bebek gibi büzerek
Sadece beni değil
Hayallerimi de üzerek
Yıkılışım bir düğündü
Kurşun kadar süratli
Affet beni

III
Sen kaçıncı defa gittin/unuttum
Her gidişinde aldın bir yanımı
Bilinmeyen tükenişlere götürdün
Sevda dik başlı olur demiştim/uyuttun
Her hıçkırıkta yalnızlık
Bana tanımadığım fallar açtı/hiç usanmadan
Zehir gibi şerbetler sundu kader
Alın yazın budur diye/hiç utanmadan
Affet beni

IV
Yalvarmıyorum sana
Vazgeçmiyorum da senden
Git dersen kalacağım eminim
Ama kal dersen
Hiç şımarmayacağım inan
Kapılar kapandıkça
Yıkılmıyor duvarlar
Tavanlar çöküverince
Yükselmiyor zeminler
Dert bir değirmen gibi yorgun
Gözlerimde misafir bu gece
Affet beni

V
O zaman silme demiştim
Bu anı ufalama/üşüyen ellerimde
Hangi mevsime sığınsam
Yaprak döküyor
Bin yıla anlattım
Bin bir kere yemin ettim kendime
Utancım gidişinde yüz buldu
Isırıyor ısrarla sevdamı
Her direnişim bir yenilgi destanı
Şakilik büyüdükçe içimde
Aşkın bir talan bahçesinde ağlıyor
Affet beni

VI
Oynama benimle
Sığınarak bedenime
Okşama öpüşlerimi/bakışlarınla
Medlere götürüp/cezirlerde tüketme
Yaşanılanı unutma dönüşlerimde
Sakladığını anlatma inanışlarıma
Her baharda bir başka zulme bürünme
Bırakma her gidişinde bir başka mektup
Kalbimin sahibi belirsiz adres kutularına
Melekler gibi raks etme kanatlarımda
Sadece
Affet beni

VII
Pompei’yi kan bürümüş
Üç yüz atlı düşlerime yürümüş erkekçe
Askerce bir selam teselli diyemem
İçmekle masalları dinmiyor bu kalp ağrısı
Merhemine tenimi teslim edemem
Dokunuş bir düşse mavilerimde
Yıkılış bu kadar kolay mıydı ah ederken
Nar gibi kızaran masum yanaklarında
Affet beni

VIII
Ölüm bir gülüyor bin ağlıyor
Tahta beşiklerde salınırken ayrılık
Kara trenin çuf çuf seslerinde kaldı çocukluk
Büyüdün diyorsun bana
İnan o zaman arzı vedadan sonra
Ağlayacağım
Küreyi arzın yıkılacağına sessizce
Solacağım bahara yürüyoruz birlikte
Son demine mutluluğu al bu gece
Bir varmış dedikten sonra
Bir yokmuşu arama
Aşk varsa benlik yoktur sadece
Affet beni

IX
Işıkla vuruldu karanlıklarım
Ummanımı doldururken ceviz kabuklarına
Usanış bu kadar basit miydi
Utanış bu kadar bakir miydi
Tanrı yağdırırken gökten
Bir tufan bereketi
Tırnağının ucunu bile kıskanırken cümle canlıdan
Aldatış bu kadar ucuz muydu ruhunda ibadetin
Her gülünün bin dikeni vardı
Ama bin dikeninde bir ah
Bin gülle değil yârim
Bir ahınla
Affet beni

X
Solmak ödülün olsaydı
Solmak için usulca doğardım kollarına
Yanmak öpüşün olsaydı
Kuru bir yaprak gibi düşerdim dudaklarına
Ellerini tutmak kurtuluşum olsaydı
Kalbimi kelepçeyle vururdum bileklerine
Sevgim böyledir benim
İstiyorsan
Affet beni

XI
Nice aşklar yaşadım
Mavi sırlar yüklenmiş
Nice acılar vardı
Asırlık bir denklemmiş
Ayrılıklara daldım
Hasretlere eklenmiş
İhanetleri gördüm
Yalanlarla aklanmış
Sonun başlangıcındayım ey Yar!
Son bir defa
Affet beni

XII
O eski bir oyundu
“Sev beni sayam seni”
Özlüyorum hala
O ilk günkü buseni
Çılgınca yaşamıştık
Aklımıza eseni
Bir defa duymak için
Telefonda sesini
Bugünüm ve yarınım yok
Anılarımda
Affet beni…

VIII
Aynı şehrin çocuklarıydık
Ama ayrı yüreklerin korkularıydık
Uzun ve coşkun akardı
Gönlümüzde ki deli ırmak
Benim yüreğimde sızı
Senin yüreğinde yazı bırakarak
Ben ölmek isterdim
Sense yaşamak
Ben hıçkıra hıçkıra ağlamak isterdim
Senin için ölümdü ağlamak
Yaz gibi gülmek gibi
Yani yaşamak gibi
Affet beni

XIV
Artık saklama seni
Utanma
Bana bırak
Su gibi, ırmak gibi
Akayım kuytularına
Sevdam vursun tenine
Güneşten daha berrak
Uzanayım bensiz geçen en derin uykularına
Sensiz geçen uzun asırlarıma hasret
Ve Tanrımızın cennetine gülümseyen ibadet gibi
Affet beni…