Affet Bebek Şiiri - Yaşar Saim Aslan

Bir böceği ezerken merhamet duyan zihniyet
Sende var, Sana kıyanlardaki ruh, vahşi niyet…
Sanki insanmış da iyi bir şey yapmış gibi amelini
Tamamlıyor zafer gösterip iğrençlikle tüm emelini.

Bomba nedir, savaş nedir bilir misin sen Ey Bebek!
Can almak neyine bütün can taşıyan canlar sana gebe.
Ne yaptın da kızdırdın sana kan kusturan, kopası elleri.
Oysa nasıl da el verirdin, sevgiyle sarardın o belleri.

Nasıl da masum yatıyorsun mini minicik bedeninle
Hiçbir suçu yüklenemeyen cesetinden can verişinle…
Üstündeki kan lekeleri teninin ayrılmaz rengi olmuş,
Korku dolu bakışların aslında zaferinin dengi olmuş.

Günlüksün; aylıksın; tut ki doldurdun yaşındasın;
Kırılası ellerin kıydığı şehitlerin en başındasın.
Gözünü çevirip bakabilsen semanın derinliğine;
Göreceksin kendini, oynarken o, ruhlar aleminde.

Sana makber yok, gömülüsün tarihin yüz karasında,
Kanıyor yaran bebek! bastıkça ruhunun yarasına…
Belli ki gökler seni konukladı bayramın var orada,
Dünyaya el sallama bebek! hak eden yok burada.

Affet Bebek! Yapmamız gerekeni fark edemedik,
Her nereye dalmışsak, çıkıp kendimize gelemedik.
Affet Bebek! tarihe asılan insanlık suçu bu sahnenin
Elbet hesabını soran olur, umursamaz “bana ne” nin...