Affet Be Çocuk Şiiri - Vedat Topuz

Bu bayram sabahı rastladım
bir sokak çocuğuna…
Uykulu gözlerini ovuşturup
aranırken şaşkınca,
Emanet bırakmış düşlerini
dün geceki yıldızlara.
Doğan yeni bir güne
uykusuz bedeni derken merhaba,
Umutlarını, sevinçlerini
ertelemiş yine ertesi yarınlara...
İçim yandı arkadaş!
gözlerini dikip bakarken bana.
Ah ettim özlem duyarken
çocukluğumdaki o bayramlara,
El öpmek de neydi nerden bilsin
diye düşünürken usulca,
Acı bir tebessüm ettim
avuçlarıma bırakılan o harçlıklara.
Hiç bayram etmişmiydi acep
tutunurken ucundan hayata.
Hissedebilir mi sevincini,
yüreği boğulurken hıçkırıklara.
Bilirmiydi naz etmesini,
olmayan babasının elini tutarken sıkıca.
Yüreği kuş gibi çırptımı hiç
bakarken başucundaki bayramlıklara.
Yorgun başını koymuş muydu
yumuşacık umut dolu yastıklara.
Ya bir annesi olmuş muydu
öpücük kondurup, dokunan saçlarına...
Biz sevdiklerimizle yatarken
gecenin sıcak koynunda,
Bu soğuk, kirli sokaklar
basar çocuklarını bağrına...
Utanır adam diye geçinen yüreğim,
o mahsun bakışları geldikçe aklıma.
Affet be çocuk!
Öpülecek bir el uzatamadık sana...
Tüketirken ömrümüzü günlük sevdalarla,
Ne söylesem boş bayramınız bayram ola...
-vedâti-