Affet Anne Şiiri - Ferit Gül

İlk adını öğrendim “anne”…
Çocuk yüreğimden taşan bir sevgiydi bu
Sığdıramadım koca dünyaya,
Ufacık gözyaşıma hapsettim bile bile,
Merhametli sıcak elin yanağıma bir kez daha değsin diye.

Uçardım hani ayağım pedallarda
Mutluluğun çıkmaz sokaklarında gezerdim de
Sevinç kahkahalarım vururdu penceremize.
Ve beni görünce mutlu, sende sevinirdin.
Ben ama hiç bilemedim
Güller açan yüzünde ki ceylan ürkekliğini

Yavrum düşersin diyordun,
Bak anne ben büyüdüm.
Bilirim hala korkutmadan duramazsın yüreğini
Rahat bir nefes bile almazsın gözünün önünde göremeden meleğini.

Şimdi bir şey istesem ben senden?
Kelimelere bırakıyorum seni anne desem,
Ne kadar da çaresiz kalacaklar oysa!
Ama anlat diyorlar anne,
Nasıl anlatırım seni?
Elimde kalem yüreğim korkudan titriyor işte
Affı olmayan bir suça kalkışıyorum
Ama nafile olmuyor yapamıyorum
Senin melek bakışını anlatamıyorum,
Affet anne…