Affet Anne Şiiri - Vedat Ervan

Dökemediğim son bir gözyaşı damlası içimde
Sanki senden kalan son parçam gibi
Set çekip tüm yollarına
Olur da kaybederim diye
Ağlayamadım

Sende gördüm insan denen ilahi varlığı
Seni kendimde buldum
Tepeden tırnağa sen doluyum inan
Yarınlara verdiğim tek sözümsün sen
Umutlarıma nefes aldıran
Başkaldıransın yalnızlıklarıma
Ufkumu aydınlatıp
Sevinç bulutlarımı yağdıran şefkat meleğimsin

Yokluğunda tanıdım diğer mevsimleri
'Motor' dedi reji ve başladı sonsuz trajedi
Harlandı kalbim
Can yangınımın fitili ateşlendi
Sonu gelmeyen hazan vurgunları yedim
ardarda
İklim kaygısız üşümeler sardı titrek bedenimi

Artık
Güneş değil
Sabahları uyandıran
Kulağımda sessiz çığlıklar
İnce bir sancıyla irkiliyorum yatağımdan
Kalbim kan yerine acı pompalıyor o an
Tazyikli bir hüzün dalgası
kol geziyor damarlarımda
Bu kadar daralmamıştı dünya
Nefes almak hiç bu kadar zor gelmemişti
Ölümü bile bekleyemez oldum
Kalbim daha da sıkışıyor
her yutkunduğumda
Gelmesin gelecek istemiyorum
Geri getirin dünlerimi
Can çekişiyorum

Boş havayı teneffüs etmişim yıllarca
Aramızdaki tek bağı
göbek kordonu zannetmişim
Bilememişim
Her hücremin sana bağlı olduğunu
Gözlerim gibi
yüreğimi de senden aldığımı
Her nefesimde
Seni çekmeliymişim içime
En sadık hayat ortağıma ihanet etmişim
ve anladım
Cehaletimin bedelini
saadetimle ödediğimi

Affet anne
Son bir kez daha
Ben cenneti bırakıp senin için gelmişken
dünyaya
Sen cennet için bile olsa
beni bırakma
bırakma anne

(25.03.2007)