Affet Şiiri - Osman Coşkun

Kovulduğum anda gidemedim, affet
İçimden saydım geriye doğru, kurtaramadım geçmişi, yardım et
Elimden kaydı gitti, vuruldum, vuruldukça dirildim her mısrada
Gitme demiştim, gidersen şiir olursun demiştim, şimdi diziliyorsun
Bazendir hasret dikilir başıma, indirebilirsen indir, kovarsın gitmez
Sevdalanır şaraplar, biraz gözyaşı kokar yağmurlar, sabret…

Kırık düşlerimi demliyorum her sabah, tavşan kanı hasret
Çiçekler filizlendikçe sen geliyorsun hatırıma
Kanıma giriyor yokluğun, sarhoş aksi lanet bir adam oluyorum
Ateşler yanıyor yıldızların kamp yerinde, orta yerine çadır kurmuş yokluğun
Deniz oluyorsun, sahil olmak istiyorum, dalgalandıkça saçların

Kabahatlerin en büyüğüne sarılıyorum, gitme diyemiyorum
Boş vermişliğin mihenk taşı oluyorum, sabret diyorum sabret
Kovulduğum yerdeyim, dön gel, yardım et,
Hiçbir şey demiyorum beni affet…

Korkak atılan adımlar kaldı senden geriye
Şehir sana benzedikçe, kendime kızıyorum
Seni bu kadar tez kaybetmemeliydim
Hükümsüzdür ilanları verdim,
Künyende benim aşkımı taşıyorsun
Başkasına, yan bile bakamazsın…

Ayağını denk al, seni seviyorum...