Affet Şiiri - Mehmet Çiftci

Aldanıp dünyanın sahte yüzüne,
Yalancı hazların zebunu oldum.
Güle benzeterek korun közüne,
Yalınayak gözü kapalı daldım.

Yanlışları doğru gösterir nefis,
İçi zehir dıştan bakınca nefîs,
Duygular dört nala şahlanıyor his,
Gül arıyordum ya dikene kaldım.

Meğer bir serapmış su zannettiğim,
Doyurmadı peşinden seğirttiğim,
Sorulursa her bir adım attığım,
Üzerime taşınmaz bir yük aldım.

Taş olsam evladır insan olmaktan,
Korkarım defteri soldan almaktan,
Yüzüm de yok günahlara dalmaktan,
Utancın kahrıyla sarardım soldum.

Medet senden ancak Yüce Allah’ım,
Suçlarım dünyadan koca Allah’ım,
Affetmezsen halim nice Allah’ım,
Affet beni diye kapına geldim.

Merhameti sonsuz bilirim seni,
Utandırma iki cihanda beni,
El açıpta boyun büküp geleni,
Boş çevirmezsin sen ben böyle bildim.