Affet Şiiri - Mesut Özdemir 3

AFFET

Bir anlık gafletimdi belki,
dilim aklımdan önce yürüdü,
niyetim değildi kalbine dokunmak
ama söz, bazen bıçak gibi kesiyor insanı.

Gülmek istedim,
hafif olsun sandım yükü dünyanın,
oysa senin omzuna bıraktım
hiç hak etmediğin bir ağırlığı.

Şaka dedim adına,
ama senin gözlerinde şaka değildi,
bir anlık sessizlik çöktü aramıza,
ve ben o sessizlikte
ne kadar yanlış yaptığımı anladım.

Bil istedim;
kahkahanı kırmak değildi niyetim,
onuruna gölge düşürmek hiç değildi.
Kalbini inciten şey
benim düşünmeden savurduğum
birkaç kelimeydi sadece.

Keşke zamanı geri alabilsem,
o cümleyi yutabilsem,
o anı silip yerine
saygıyla bakabilsem yüzüne.
Ama olmuyor…
İnsan bazen en sevdiği aynayı
kendi eliyle çatlatıyor.

Affet…
çünkü pişmanlık,
gece boyu uykumu bölüyor.
Affet…
çünkü suskunluğun
en ağır cezaya dönüşüyor.

Ben senin gülüşünü
incitecek biri olmak istemedim,
senin kalbinde
“kıran” olarak kalmak istemedim.
Bir şakaydı sandım,
ama bir yara oldu.

Eğer bir damla değeri varsa sözlerimin,
bil ki kalbimden dökülüyor bu özür.
Samimi, sessiz ve gerçek…
Ne mazeretim var,
ne savunmam.

Sadece diyorum ki;
insan hata yapar,
ama pişmanlık affa yakındır.
Eğer yüreğinde küçücük bir yer varsa,
o yerden tut bu sözü…

Affet.
Çünkü seni incitmek
hiçbir zaman benim şakam olmadı.