Affet Şiiri - Özgür Türkoğlu

Affet Beni,
Beni Affet.
Olaylar içinde savruluşumu,
Yorgunluğumun büyüklüğünü affet,
Dilime gelip giden,
Ancak bir türlü söylemediğim cümlelerimi,
Kırık cesaretimi ve hatta özgüvensizliğimi,
Zedenlenmiş gururumu,
Tutmayan dizlerimi affet.
Ölümü herşeyden çok sevişimi,
Sen bilirsin yinede,
Yinede sen bilirsin elbet,
Yakınımda olduğun halde,
Uzak davranışlarımı affet.
İçimi döktüğümde ki saçmalığımı,
Sana olan zaafımı affet,
Affet kaçışlarımı,
İnsanlıktan çıkışımı,
Ne dost, ne arkadaş, ne sevgili, ne yar olamayışımı
Hepsini zedeleyişimi,
Üstüne kocaman bir muamma oluşumu affet,
Dur en doğrusu,
Hıyar oğlu hıyar oluşumu affet.
Tahmin ettin mi hislerimi bilmiyorum?
Olurda ettinse hani,
Aha işte birde onun için affet,
Olacağı olmasa da böyle inanışımı,
Darlandığım ve daralttığım için,
Çiçeklerle yol yapamadığım için ayaklarına,
Ölümü beklediğimi söylediğim için affet,
Zayıflığımı affet,
Affet.