Affet Şiiri - Özgür Üzüm

’’Ve sen hep böyle sus.. Konuşma hiç.. Bir şey söyleme sakın.. Ben ki ağzından çıkacak bir kaç cümleye bakan, ’’ Seni seviyorum ’’ deyişinle ağlayan.. Ben ki, en çok bekle demene kızan, döneceğini bilsem sorun değil inan.. Sen başkalarıyla uğraşırken ben sadece senle uğraştım.. Senleydim, sendeydim ama hep sensizdim... Her şeye rağmen içimdeki sana olan kırgınlıklarımı bir kenara bırakmıştım.. Bıraktım çünkü beni affet.. Sen değil, senin için ben özür diledim kendimden.. Kızdım önce, duvarları yumrukladım.. Gözlerini görünce dayanamadım.. Bakışların belki de senin en büyük yalancın.. Temmuz sıcağında yüreğime, kış mevsini yaşattın.. Ve artık sen, beni bulamayacaksın elinin tenime değdiği yerlerde.. Olmayacağım, gözlerinin baktığı yönlerde.. Yanında saatlerce durupta konuşmayacağım bir kelime..
Yanıma gel derdim, kaçardın..
Tut elimi derdim, yapamazdın..
’’Biz’’ olmak çok mu zor dedim? - Hayır yapamam ben derdin..
Gözlerime bak derdim, başka yöne çevirirdin..
Konuş derdim, haykırırcasına susardın..
Seviyorum derdim, neden derdin?
Yokluğuna alıştım önce sonra uzaklara gitmeyi.. Ellerinin sıcaklığını, gözlerini, beni, seni ve hiç olmayan bizi kalbimden söküp attım..
Bu fotoğrafın karesine sığamayacağımız anladım.. Sevdim, sevdim ama yapamadım...

Yapamadım, Affet.. ’’