Affet Şiiri - Mehmet Cuma Öztürk

Affet

Zaman Su Gibi Akıp Giderken
Ben Aynıydım, Sen Aynıydın
Biz Biz ya Aynıydık
Oyun bu Kendimizi Kaptırdık

Aynı İklimde Birbirine Yabancıydık
Yani Yakın ve Uzak Gibi Tezattık
Sen Beni, Ben Seni Çekemez Oldum
Bendeki Seni Mezelerde, Göz Yaşımda Boğdum

Sen Saman Alevi Gibiydin
Çabuk Parlayıp, Çabuk Sönen
Ben İse Volkanlar Gibiydim
Besleyip, Büyüttüğü Ateşle Yanıp Giden

Şimdiler de Eskisi Gibi Değilim
En Azından Tiz Çığlıklı Martılara Köpürmüyorum
Kemiklerim Gibi Kalbimde İhtiyar
Aleyhimde İşleyen Zaman Günbegün Zarar

Taşlarını Kendi Elimle Yaptığım Kaleleri Yıkıyorum
Karaya Çıkmak İçin Kulaç Atıyorum
Ama Her Defasında Dibe Batıyorum
Şimdi Seni Sensizliğin Deminde Anlıyorum

Senden Sonra Tek Bir Dostum Oldu
Senin Çekindiğin Bencilliğimi de Yüzüme Vurdu
Hani Derler ya Dost Söyler Acı
Dili, Suratımda Patlayan Şamar, Kamçı

Yalnızlığı Kuşanmış Sahildeki Barakasında
Pek Az Konuşur Suyundan mı İkliminden mi Bilinmez
Çevredekiler Yaşayan Ölü Diyorlar Ona
Bu Gittiğimde Yunus Emreden;
Yeni Dize Öğrendim Âşıklar Ölmez

Neyse Gelişimin Sebebi;
Seni Kırdığımı Geçte Olsa Anladım
İblisime Uydum Ve Şimdi Son Pişmanlardayım
Sen Gittin Aylar Sonra Gelebildim

Çünkü Toprağına Yüz Sürecek Yüzüm Yok
Ömür Deryasında Eksilerim Artılarımdan Çok
Getirir Herkes Kendi Ateşini Kendi Eliyle
Şimdi Bakıyorum da Körüklenmiş Ateşim Elimde
Vesselam Diyeceğim Şudur Beni Affet..
25.08.2010
Mehmet Cuma ÖZTÜRK