Affedilmez..* Şiiri - İsa Yılmaz

ayak tırnaklarından başlayan bir ölüm
çiğnenen her toprak için bin acı çektirdi
kirletilen her saniye için bir ateş yakıldı
damar damar yükseldi acı
kan kırmızı mutluluklara zehir saçıldı
bugün bir sela verildi, bir kadın öldü

çekilen ruh gelip kalbe dayandı
insanlar ağlarken henüz o yaşıyordu
gırtlağa kadar ateşle dolmuştu
haykırmak, kusmak istiyordu içindeki alevi
nefret ile saçmak istiyordu tüm küfürleri
oysa hiçbir şey yapamıyordu

ölüm henüz kalbe varmıştı, ama kimseler bilmiyordu
daha ruh çıkmamıştı, can çırpınıyordu
kadının kalbinden ölüm az öteye gitmiyordu
ihanet etmişti sanki, aldatmıştı tüm evreni
terk edip gitmişti, sevdirip kaçmıştı
affedilmez bir cinayet işlemişti
şimdi ölmek istiyordu, ama can çıkmıyordu
sonsuz çırpınışlarını kimseler görmüyordu
görebilecek herkesi öldürmüştü sanki
sanki kör etmişti aşk dolu gözleri
şimdi yapayalnız yürüyordu sonsuzluğa

insanlar öldü sandılar onu
kefenleyip de gömdüler
oysa toprağın kara bağrında ölmek istese de
yok olmayı dilese de
kadın ölmüyordu işte
onu affedecek birini bekliyordu
ama adam gelmiyordu işte
asla da dönmeyecekti
adam, kadını affetmişti zaten
ama yarım, ama yalnız bırakılan aşk af nedir bilmiyordu…

28.V.09