Affedeceğim Kendimi Şiiri - Orhan Ateş

Hatalarla insan olunur
Yüreğimin derinlerinde ki dert yumağı çözüldü
Akışkan duygularda gafil avlandım kendime
Hep suçlu aradım.
Kırılmadık umut bırakmadım geride
Sığ bakışlarımla,
Kırılan birkaç çerçevede kaldı suçluluğum

Affedeceğim artık kendimi
Sonumun başlangıç noktasında,
İçimi ürperten suçlarla yüzleşiyorum.
Direndikçe,
Çocukça bir mazeretin kollarına bürünüyorum.
Artık anlatmam lazım.

Yüreklice sandığım şeylerde korkaklıklarımı gördüm
Kovduğum duyguların koynunda sabahladım hep
Birkaç sahte gözyaşıyla boyadığım gözlerde kirleniyorum
Şans tanıdığım bayat sevda oyunlarına,
Gittikçe hırlaşan uyduruk arzulara
Hesabımı verdim

Bu utançla sevmediğim sevgilinin huzurunda
Affedeceğim kendimi
Yıktığım duvarları yeniden örüyorum
Ben değildim
Bu uğursuz yürekte yaşayan ben olamam
Sevdiğim birinin ihanetine kestim bileğimi
Canım artık daha az acıyor

Benden giden hasretlerim geri tünedi
Affedeceğim artık kendimi
Aptalca bir yalnızlık korkusuna verdiğim bedele bakın.
Özgürleşmek isterken, duygularıma kelepçe takmışım
Sevmediğim bir sevgilinin gözlerinde yitirdim kendime olan saygımı
Ben bu değildim
Hangi namahremin kollarında can verdi merhamettim
Kimin duygusuyla, kimden intikam alıyorum
Yaşanmışlığımda ki bu rezillik neyin nesi böyle
Anlamıyorum…

Çark olmuş duygularımın vebaline, neden başkasını mahkûm ettim
İçim acıyor…
Yalnızlık abidesindeki haram meyvenin tadı neden bu kadar acı
Kaç kuruşluk bir duyguda harcadın sevdanı
Sevdasızlık nerden bulaştı sana

Bir terk ediliş hikâyesi uyduracaksın hemen
Kendince mazeretler yumurtlayıp,
Ak kaşık rolüne bürüneceksin
Yazıklar olsun sana…

Vicdan sarhoşluğuyla, haykırdığım günahın vebalini ödemem lazım
Sever gibi yaptığım insana haykırıyorum
Affet beni…
Affet ki
Affetmişliğinle, affedebileyim kendimi