Affa Lâyık Olmasam da Şiiri - Hanifi Kara

AFFA LÂYIK OLMASAM DA

Kör nefsimin esiriyim, günahkârım, isyankârım
Kulluğumu kabul eyle, affa lâyık olmasam da.
Ümidimi asla kesmem, Rahim olan yüce Rab’den
Tövbe edip istiğfarla, kalp kirimi silmesem de.

Bülbül gibi yana yana, âşık olamadım güle
Faydasız şeyler yüzünden, emeklerim gitti yele
Tepeden tırnağa kadar, günahlara batsam bile
Setredensin, affedersin, aşkın ile solmasam da.

Kötülüğü emreyleyen, şu nefsimi nasıl güdem?
Öteleri hiç düşünmez, onun için her dem bu dem
Kulluğundan kovsan dahi, başka kapı yok ki gidem
Adayarak ol canımı, Hak yolunda ölmesem de.

Sınırları güzel koru, karga gibi çöplük ditme
Kâbe, Ravza ortadayken, sakın yâd ellere gitme
Yâ Rab günahımı setret, beni aftan mahrum etme!
Nefse, şeytana uyarak, denizine dalmasam da.

Ne olursun hesap günü, kulunu kolay sorgula
Muhammed’in ümmetinin, vurgusun güzel vurgula
Sen yüceler yücesisin, şânına göre yargıla
Koca ömür geldi geçti, aşkın ile dolmasam da.

Uyutabilsen ol nefsi, güzelce gönle beleyip
Yapabilsem her işimi, sık dokuyup sık eleyip
Özü candan zaman zaman, tövbe edip af dileyip
Seher vakti zikir ile, sık sık kapın çalmasam da.

Güneş döner hem de yürür, o muazzam ekseniyle
Öğrenmemiz gerekmez mi, her şeyleri aksanıyla?
N’olur benden kabul eyle, amelimi noksanıyla
Hudû, huşû gözeterek, beş vaktimi kılmasam da…

12/12/’12
Hanifi KARA